Inspiratie

Ik was een woekerpolis geworden

Sander van Leeuwen debuteert in april bij Meulenhoff met zijn roman Liever geen applaus voor ik leef. Op deze plek verschijnt de komende tijd regelmatig een column over zijn belevenissen als debutant. Daar ga ik dan, december 2013. Gewapend met mijn manuscript en een zak met geld loop ik over de Amsterdamse grachten en stap ik het kantoor van uitgeverij Meulenhoff binnen. Ze hebben interesse. Waanzinnig. Ik had het manuscript geschreven en in een la gelegd. Soms eens laten lezen aan iemand, wat bijgeschaafd, en weer terug in de la. Ik had zelfs gedurfd het naar een paar uitgeverijen te sturen. Drie maanden later had ik vier afwijzingsbrieven en een mail binnen. Een mail met ook positief commentaar, maar toch. Het bleef een afwijzing. Ik probeerde er nog eens vijf. Geen succes. Dit werd niks. En het manuscript verdween weer in een la. Een paar maanden later wilde ik beginnen aan een tweede verhaal, gewoon voor mijn eigen plezier. Maar het lukte niet, ik merkte dat er eerst nog een definitieve punt achter het eerste manuscript moest komen. Dan moest ik het wel over een andere boeg gaan gooien. Crowdfunding. De boel gewoon in de openbaarheid slingeren, en dan maar zien wat er zou gebeuren. Met de billen bloot. Ik meldde me aan op de website TenPages.com. Dit was (inderdaad ‘was’, waarover later meer) een website waar bezoekers konden investeren in een manuscript, op basis van tien pagina’s. Dat zou het worden, ik hoefde alleen maar even 2000 aandelen van 5 euro zien te verkopen. Ik plaatste het manuscript en mailde iedereen die ik ooit had gekend. De laatste keer dat ik me zo nerveus voelde, was toen ik verkleed als Wim Kok in een verknipt tweedehands pak in het lokaal van groep 8a klaarstond om het podium op te lopen. Want hooguit tien mensen wisten dat ik wel eens wat schreef. Dit was mijn coming-out als wannabe schrijver. En toen moest ik afwachten… Gelukkig kwamen al snel de eerste reacties. Ze vonden het tof. En daar gingen de eerste aandelen. En nog een paar. En weer wat. Het was verslavend om de aandelen te zien gaan. Ik wilde meer en meer verkopen. Alles moest weg! Op=op! Ik ging maar eens wat reclame maken voor mezelf. Op de website van Tenpages, via de lokale krant (er kwam zelfs een fotograaf bij mij thuis!), via mond-tot-mondreclame. Drie maanden later was het gepiept. Alle aandelen waren verkocht. Liever geen applaus voor ik leef ging er komen! TenPages regelde een gesprek bij drie uitgevers. Ik maakte mijn keuze. Het moest Meulenhoff worden. Want was daar mijn grote held Biesheuvel niet begonnen? Ik stond op het punt een contract te tekenen. En toen ging Tenpages failliet. *plaatje donderslag bij heldere hemel* Dag aandeelhouders. Dag uitgevers. Dag tienduizend euro. Dag boek. Ik was een woekerpolis geworden. Want natuurlijk kwam de helft van het geld bij familie en vrienden vandaan. Die hadden hun geld net zo goed in de Maas kunnen kelderen. Alles was weg. Met mijn staart tussen de benen mailde ik iedereen het droeve nieuws. Gelukkig was iedereen vergevingsgezind. Jammer van het geld. Maar vooral jammer van het boek. Bijna wilde ik het manuscript weer in de la gooien. Totdat een week later Meulenhoff belde. Ze hadden het gehoord van Tenpages. Ze vonden het zonde. Als alle stof was opgetrokken kon ik gerust contact opnemen. Ze hadden nog altijd interesse. En zo liep ik, voorjaar 2014, opnieuw over de Amsterdamse grachten. Dit keer zonder zak met geld. Maar met manuscript.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *