RecensiesRomans

Recensie: Het einde van de eenzaamheid, Benedict Wells

Hoe ga je om met verlies en eenzaamheid in je leven? De hoofdpersonen in Benedict Wells’ roman elk op hun eigen manier. Het boek groeide in Duitsland uit tot een bestseller, kreeg veel goede recensies en won een aantal prijzen. Een boek dat vlot leest en sterk begint, maar waarin je tegelijk goed moet zoeken naar diepgang en een pakkend plot.

Nadat Jules Moreau een ongeluk heeft gehad gaan zijn gedachten terug naar vroeger. Hoe is zijn leven geworden zoals het is? Jules groeide op als jongste kind, met een oudere broer en zus. Al op jonge leeftijd komen zijn ouders om bij een auto-ongeluk en belanden de drie kinderen in een internaat. Die periode tekent hun leven, en drijft hen ook uit elkaar. Elk gaan ze hun eigen weg, een weg die niet altijd over rozen gaat. Drugs, foute vrienden, geluk en ongeluk in de liefde, verkeerde keuzes, elk van de kinderen krijgt gaandeweg met een of meerdere van deze dingen te maken.

Vaak denkt Jules terug aan hoe het er vroeger in hun gezin aan toeging. De laatste herinneringen aan hun ouders, de karaktertrekken van hun ouders, de onderlinge verstandhouding. Op het eerste gezicht leek het een normaal gezin, maar was dat het ook? Op de achtergrond sluimeren kleine ergernissen in de band tussen de kinderen onderling en tussen de kinderen en hun ouders. Hoeveel weet Jules eigenlijk echt van zijn ouders?

In Het einde van de eenzaamheid staat veel herkenbaars als het gaat over herinneringen aan vroeger. Iedereen die opgegroeid is in een gezin zal zich kunnen identificeren met elementen uit het gezinsleven en hoe je daar later op terugkijkt. De gedachte dat je ouders ook een eigen leven hadden, met eigen keuzes en verlangens, komt meestal pas op later in je op. Als je ouders er dan nog zijn kun je ze daar naar vragen. Maar in het geval van de hoofdpersoon, Jules, gaat dat niet. Hij moet zelf een beeld construeren van hun persoonlijkheid en leven, op basis van de herinneringen en foto’s. En in de tussentijd ook nog zelf een leven opbouwen, met eigen keuzes, zoals bijvoorbeeld in de liefde.

Jammer is dat de auteur in zijn roman veel open eindjes laat bestaan. In het begin krijg je bijvoorbeeld het idee dat er meer aan de hand was rondom het ongeluk van de ouders. En wat te denken van de verhaallijn rondom een oom, die mogelijk zelfmoord heeft gepleegd. Je hoopt er later in het boek meer duidelijkheid over te krijgen, maar dat blijft uit. De spanningsboog die aan het begin wordt ingezet, zakt daardoor gaandeweg in, als blijkt dat Het einde van de eenzaamheid vooral een verzameling herinneringen is, die op een nogal verhalende manier verteld worden. Iets meer actie en een minder clichématig plot had de roman veel goeds gedaan. Nu blijft er na lezing helaas maar weinig hangen.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *