Thomas is 24, afgestudeerd psycholoog en werkloos. Nou ja, hij heeft een bijbaan als schoonmaker van basisscholen, maar veel voldoening geeft hem dat niet. Zijn relatie met Eva is na 4 jaar ook niet meer wat het was, maar hij kan zich er niet toe brengen om de relatie te beëindigen. “Ik was een bijproduct. Ik was als de kleur wit die uit verschillende lichten kan worden samengesteld. Andere kleuren bepaalden mijn leven en wanneer er een lamp uitviel of even een andere kant op scheen, maakte dat van mij een andere kleur. […] Ik was te laf om van kleur te veranderen en had bovendien geen idee hoe ik dat zou moeten doen.”
Langzaam maar zeker loopt Thomas vast en hij komt in een negatieve spiraal terecht waar hij niet meer uit dreigt te komen. Dan krijgt hij een mysterieuze brief van de Schotse Anna. En er volgt nog een brief. Thomas besluit terug te schrijven en raakt steeds meer betrokken bij deze Anna. Anna’s sombere brieven doen hem denken aan zijn jeugdvriend Frank, die een aantal jaren eerder zelfmoord pleegde. Wanneer Anna in haar laatste brief haar einde aankondigt, besluit Thomas om haar op te zoeken. Wat hij in Schotland aantreft is echter niet wat hij had verwacht.
Liever geen applaus voor ik leef is het schrijversdebuut van psycholoog Sander van Leeuwen. Met een auteur en een hoofdpersoon als psycholoog is het niet verrassend dat het boek een psychologisch karakter heeft. Centraal staat Thomas: zijn gedachtes, zijn gevoelens. Lees je dit boek, dan ben je voor even Thomas zelf, voel je hetzelfde als Thomas en droom je zelfs zijn dromen. Dat is knap gedaan. Het betekent echter wel dat je je gedurende het lezen van het boek niet vrolijk voelt, alsof het buiten alleen maar grijs en regenachtig is.
Voordat je afhaakt, omdat je denkt dat Liever geen applaus voor ik leef te deprimerend is, lees nog even verder. Want het boek boeit vanaf de eerste bladzijde. De auteur verwijst op één van de eerste pagina’s naar de muziek van onder meer Damien Rice, als hij beschrijft hoe Thomas ooit kon genieten van muziek die hij echt mooi vond: “Damien Rice, Johnny Cash en Jeff Buckley konden me ooit op een prachtige manier verdrietig maken.” Zo is het ook met dit boek. Het maakt je op een prachtige manier verdrietig. Om de besluiteloosheid en angst voor verandering van de één en om de eenzaamheid en uitzichtloosheid van de ander.
Muziek speelt overigens in het hele boek een bescheiden rol. Thomas houdt van muziek, maar ook de auteur zelf. Hij verwerkt regelmatig een liedtekst in zijn verhaal, variërend van de genoemde Damien Rice tot Stef Bos, de Counting Crows, Acda en de Munnik, Eels en Supertramp. Hoewel de teksten relevant zijn, hebben ze nauwelijks meerwaarde voor het verder prachtig geschreven verhaal en vormen ze soms een wat ongewenste onderbreking.
Van Leeuwen weet op treffende en pakkende wijze een kijkje in de ziel van Thomas te geven. Liever geen applaus voor ik leef is een page-turner, die je met Thomas meeneemt in zijn moeizame strijd om te bestaan. Je hoeft echter niet bang te zijn om zwaarmoedig achter te blijven na het lezen van dit boek, want Thomas weet zichzelf te herpakken. En dan breekt voorzichtig het eerste zonnestraaltje door de wolken. Dan is er eindelijk applaus.