RecensiesRomans

Recensie: Tijdmeters, David Mitchell

In Nederland was David Mitchell tot voor kort nog niet zo erg bekend. Met zijn boek De niet verhoorde gebeden van Jacob de Zoet en de verfilming van zijn boek Cloud Atlas kwam daar verandering in. Zijn nieuwste boek Tijdmeters is helemaal in de stijl van David Mitchell en kon daardoor op veel waardering rekenen van fans en recensenten. In Tijdmeters overschrijdt Mitchell meer dan ooit de grens tussen magisch-realisme en fantasy, wat misschien niet iedere lezer helemaal op prijs zal stellen.

We maken in Tijdmeters kennis met Holly Sykes en volgen haar leven door de jaren heen. Ze groeit op in de bar van haar ouders, maar besluit op 15-jarige leeftijd dat ze genoeg heeft van haar moeders kritiek en vlucht naar haar bijna tien jaar oudere vriendje toe. Als die een ander blijkt te hebben – haar beste vriendin nog wel – schaamt ze zich zo dat ze onmogelijk nog terug kan naar haar ouderlijk huis en loopt ze verder weg, haar vrijheid tegemoet. Een onverwachte gebeurtenis haalt daar echter een streep door. Vrijheid bestaat niet, komt Holly achter, je blijft altijd gebonden aan je afkomst, je mogelijkheden, het leven.

Het boek bestaat uit een zestal min of meer losse verhalen over verschillende episodes uit het leven van Holly Sykes. Die verhalen worden uit verschillende gezichtspunten verteld, maar elk personage heeft een band met Holly. We beginnen in 1984, en komen uiteindelijk tot in 2043, als de wereld er heel anders uitziet dan nu. Met elk verhaal sluipen er ook steeds meer stukjes bovennatuurlijke elementen in het verhaal, tot we in het een na laatste hoofdstuk bijna volledig in een parallel universum zijn aanbeland.

Tijdmeters gaat over de invloed van tijd op mensenlevens, en wat het betekent wanneer je die invloed de loef af kunt steken. Zo zijn er de chronometristen, die na hun leven steeds terugkeren in een nieuw, jong leven. Zij zijn in een felle strijd verwikkeld met de anachoreten, die de tijd min of meer kunnen stilzetten en door middel van het doden van andere mensen de veroudering van hun lichaam stoppen. Holly raakt betrokken bij deze strijd, tegen wil en dank, ook in de hoop dat ze eindelijk eens te weten komt wat er jaren eerder nu precies met haar broertje Jacko is gebeurd.

De nieuwe roman van David Mitchell bevat interessante elementen en is vanaf het eerste begin meeslepend. Door de afwisseling van stijlen en gezichtspunten zit er voor ieder wat wils in deze roman: spanning, romantiek, magie, fantasy, thrillerelementen… de auteur strooit kwistig met zijn schrijftalent. Die afwisseling vraagt echter wel wat van de lezer. Persoonlijk vond ik bijvoorbeeld de stukken over Holly, oorlogscorrespondent Ed en schrijver Crispin het sterkste. Op het moment dat Mitchell de grens tussen realisme en fantasy wat al te ver oversteekt verliest de roman een deel van zijn kracht. Je kunt veel van Mitchell zeggen, maar subtiliteit en doseringsvermogen lijken hierbij niet zijn sterkte punten te zijn.

Interessant zou het zijn om te zien wat voor roman er over was gebleven wanneer de fantasy-elementen (grotendeels) uit het verhaal zouden zijn geschrapt. Misschien nog wel een betere. Want waar Mitchell vooral goed in is, is het tot leven brengen van zijn personages. Hun dilemma’s en overwegingen zijn levensecht, en beschreven op zo’n manier dat je meer van ze wilt weten. Hoe is het ze vergaan in de jaren waar Mitchell met een grote boog overheen vliegt?

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *