RecensiesRomans

Recensie: Al dat andere, Marta Rojals

Marta Rojals behoort tot de nieuwe lichting Catalaanse auteurs en schreef met Al dat andere – een vertaling van L’altra – haar derde boek tot nu toe. Een vlijmscherp portret van een generatie in verdrukking door de crisis. Een crisis die meerdere vormen aanneemt en onder de schone schijn van iedere dag diepe wonden slaat.

Tot voor kort leken de bergen van goud en maakten Anna en vooral haar vriend Nel zich hoogstens zorgen over de vraag hoe ze hun vrienden konden aftroeven met mooie reisjes, een nieuwe auto en het zo goed mogelijk besteden van het geld dat ruimschoots binnenkwam. Bij Anna door haar baan als grafisch ontwerper, bij Nel door zijn baan als journalist bij een gevestigde krant.

Maar door de crisis raakten steeds meer kennissen hun baan kwijt en moest uiteindelijk ook Nel eraan geloven. Als ook Anna’s werk nog onzeker wordt, slaan de realiteit van het leven en de vaste lasten in als een bom. Nauwgezet beschrijft Marta Rojals hoe de geldzorgen een ongekende druk zetten op hun relatie, als bevriezend water dat al bestaande haarscheurtjes doet splijten.

Een van die al bestaande scheurtjes is het karakter van Anna. Ze is op zijn minst mensenschuw te noemen, is regelmatig in zichzelf gekeerd en kan slecht tegen geluiden, zo heeft ze bijvoorbeeld vaak herriestoppers in om zich tegen de buitenwereld te wapenen. Niet verrassend is het dan ook dat ze zich na hun kennismaking direct verbonden voelt met de dove Teo, die in een appartement woont in de buurt van het kantoor waar ze werkt. De veel jongere Teo heeft aan weinig woorden genoeg, en al snel krijgen ze een verhouding, die voornamelijk draait om lichamelijke aantrekkingskracht. Wat Anna bij haar vriend Nel mist haalt ze bij Teo, terwijl ze Nel steeds meer hoogstens nog lijkt te tolereren in haar leven, simpelweg omdat hij van haar houdt, als basis om op terug te vallen.

Al dat andere is een actueel boek waarin de auteur treffend laat zien wat zich in al die huizen waar ’s avonds de beeldschermen de kamers verlichten afspeelt, wat al die mensen die zich in café’s en treinen over hun smartphone buigen bezighoudt. Onder de oppervlakte van het normale menselijke contact bevindt zich een andere wereld, een waarin verlangen, gemis, hoop en passie de boventonen voeren.

Marta Rojals heeft een opvallende schrijfstijl, die soms het verhaal wat in de weg zit. In een alinea kan ze plotseling van tijd en gezichtspunt veranderen, losse zinnen en uitroepen doorkruisen soms de loop van het verhaal. Dat zorgt ervoor dat je als lezer je aandacht er goed bij moet houden en niet op de automatische piloot kunt lezen. Daar komt ook nog eens bij dat in Al dat andere wel heel veel samenkomt, de vele gezichten van de crisis, maar ook drankverslaving, traumatische gebeurtenissen uit het verleden, onbegrip tussen generaties, seks, een onvervulde kinderwens. Dat de auteur van deze overvolle roman alsnog een samenhangend geheel weet te maken verdient dan ook volle bewondering.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *