RecensiesRomans

Recensie: De buitenwereld, Jorge Franco

Is Jorge Franco de opvolger van Gabriel García Márquez? De vorig jaar overleden Colombiaanse auteur zag in de inmiddels meermaals bekroonde Franco in elk geval zelf wel iemand aan wie hij ‘het stokje door wilde geven’. Met zijn nieuwste roman De buitenwereld, een vertaling van El mundo de afuera, is Jorge Franco dan ook een eind op weg om de typische Márqueziaanse sfeer, personages en verhaalstijl op zijn eigen manier voort te zetten. De buitenwereld is een eigenzinnige roman, een mustread voor de liefhebbers van de Spaanstalige literatuur.

De roman speelt zich grotendeels af in de grote stad Medellín in het noordwesten van Colombia. Daar staat een kasteel, het eigendom van de steenrijke Don Diego. Vlak na de oorlog liet hij het kasteel bouwen in de stijl van het Château de La Rochefoucauld in Frankrijk, als cadeau voor zijn vrouw, Dita, die hij in het na-oorlogse Berlijn ontmoette. Hij neemt haar mee naar Colombia en daar krijgen ze een dochter, Isolde, naar het hoofdpersonage uit Don Diego’s favoriete opera van Wagner.

Het kasteel is voor Isolde een soort zeepbel, waar ze als een prinses afgescheiden van de wereld opgroeit. De lokale jeugd verstopt zich in de bomen en tussen de struiken om een glimp van die bijzondere kasteelbewoners op te vangen. Zo ook El Mono, de Aap, die van jongs af aan een fascinatie voor het meisje ontwikkelt.

We springen vooruit in de tijd, en dan ontrolt zich het plot van een bijna typische ontvoering: Don Diego is in handen van El Mono, en wordt gevangen gehouden in een afgelegen huisje. Wat wil El Mono van hem, en welke rol speelt hun gedeelde liefde voor Isolde in het verhaal?

In korte hoofdstukken neemt Jorge Franco je mee in een bijzonder verhaal, waarin hij een spel speelt met de werkelijkheid, scheutig is met droog-komische situaties en een betoverende sfeer neerzet. De buitenwereld springt heen en weer in de tijd, iets wat op sommige momenten voor wat verwarring kan zorgen. Ook wisselt de auteur geregeld van gezichtspunt, een keuze die echter niet altijd even goed uitpakt.

Vooral de ingetogen humoristische ondertoon en de bijzondere vertelstijl geven de roman een zekere charme. Je krijgt hier en daar het idee dat Jorge Franco nog wel iets teveel de rem erop lijkt te houden, misschien was het boek gebaat bij juist nog wel wat meer magie en humor, zonder nu meteen terug te willen naar het magisch-realisme van de Colombiaanse literatuur van enkele decennia geleden. Door De buitenwereld schemert desondanks het talent van de auteur, die laat zien dat hij een eigen stem heeft én dat de Colombiaanse literatuur nog steeds de kracht heeft om zich te vernieuwen.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *