RecensiesRomans

Recensie: De celliste van Portofino, Alyson Richman

De vijfde roman van de Amerikaanse schrijfster Alyson Richman heeft opnieuw de Tweede Wereldoorlog als onderwerp, net zoals haar grootste succes tot nu toe, het in veel landen tot bestseller uitgegroeide Mijn verloren vrouw. En net als in dat boek kiest de auteur voor een eigenzinnige benadering van het onderwerp. De plaats van handeling is het Italië van Mussolini, en de hoofdpersoon een jonge vrouw, een talentvolle celliste.

Centraal in De celliste van Portofino staan twee dramatische gebeurtenissen uit de levens van Elodie, de celliste, en Angelo, een dokter in Portofino. We schrijven 1943, de oorlog houdt Italië in zijn greep. In de haven van het pittoreske plaatsje Portofino aan de prachtige Ligurische kust stapt de jonge Elodie aan land, voorzien van valse papieren. Als ze bij de controle dreigt te worden ontmaskerd staat daar plotseling de onbekende Angelo klaar die haar begroet als zijn nicht.

Die onverwachtse kennismaking vormt het punt waarop twee afzonderlijke verhalen bij elkaar komen. Angelo rouwt om zijn jong overleden vrouw en kind, terwijl Elodie een andere dramatische gebeurtenis moet verwerken. In een vorig leven studeerde ze aan het conservatorium en leek haar een grootse muzikale carrière te wachten te staan. Maar via een vriendin raakte ze betrokken bij het groeiende verzet tegen de overheersing van de fascisten. Dankzij haar prachtige cellospel én haar fotografische geheugen krijgt ze een sleutelrol bij het overbrengen van geheime boodschappen.

In De celliste van Portofino vermengt Alyson Richman de geschiedenis, drama en romantiek tot een aangrijpend verhaal over liefde en hoop in moeilijke tijden. De melancholische sfeer en romantiek druipen bij tijd en wijlen wel erg van de pagina’s af, en dat doet af aan het verder vooral door de muzikale episodes boeiende verhaal. De roman is een goodread die het niet moet hebben van sterke literaire kwaliteiten: Richman heeft een schrijfstijl die je nog het best zou kunnen omschrijven als ‘vertellerig’. Dat vertellen doet ze meeslepend, maar zonder echt diep te gaan.

De celliste van Portofino had baat gehad bij een wat geloofwaardiger, minder voorspelbaar plot en meer psychologische diepgang. Door de gefragmenteerde, heen en weer springende opzet van de roman krijg je weinig binding met de personages, die bovendien wel erg zwart-wit worden neergezet. Een boek voor de liefhebbers van romantiek en (melo)drama.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *