RecensiesRomans

Recensie: De dochter van de imker, Santa Montefiore

In haar vijftiende roman De dochter van de imker schrijft Santa Montefiore opnieuw over haar favoriete onderwerp: de liefde. Haar ontmoeting met een imker en zijn dochter inspireerde haar tot het schrijven van deze roman, die zich afspeelt op het denkbeeldig eiland Tekanasset in afwisselend de jaren ’30, ’70 en ’90. Met haar kenmerkende stijl vol herkenbare emoties, intriges en romantiek brengt Montefiore heden en verleden samen tot een hartverwarmende roman, waarin uiteindelijk de liefde overwint.

De dochter van de imker bestaat uit drie delen. In de eerste twee delen wordt afwisselend de liefdesgeschiedenis van moeder Grace en dochter Beatrix gekenschetst. Grace Hamblin, dochter van imker Arthur, trouwt in het Engelse plaatsje Walbridge met haar jeugdliefde Freddie. Ze is heimelijk verliefd op aristocraat Rufus, maar door het verschil in afkomst weet ze dat ze nooit samen zullen zijn. Wanneer Freddie als een gebroken man uit de oorlog komt, is er van hun prille liefde weinig over, waardoor de hunkering naar Rufus nooit is weggegaan. Grace’ dochter Beatrix wordt jaren later verliefd op Jasper, zanger van een Britse rockband die de zomer doorbrengt op het eilandje voor de Amerikaanse kust waar ze is opgegroeid. Wanneer Jasper haar achterlaat om terug te keren naar het Britse landgoed van zijn familie, blijft Beatrix achter met een gebroken hart en een hunkering naar de enige man van wie ze ooit echt heeft gehouden.

Op haast poëtische wijze dompelt Montefiore je onder in de typerende charmes van zowel de jaren ’30 als ’70, waarbij je de weelderige bloementuinen bijna kunt ruiken en de altijd aanwezige bijen haast kunt horen zoemen. De beschrijvingen van de omgeving werken sfeerversterkend, zonder dat de zeer dunne scheidslijn naar langdradig wordt overschreden. De romantiek staat centraal en brengt uiteindelijk de verhaallijnen van moeder en dochter samen in het derde deel van het boek, waarin Beatrix ontdekt dat haar huidige verdriet niet ver afstaat van het pijnlijke verleden van haar moeder. Beatrix besluit dan ook om de geheime verlangens uit het heden en het verleden te ontrafelen. In de zoektocht die volgt komen niet alleen moeder en dochter dichter bij elkaar, maar lijkt ook de liefde uiteindelijk alles te overwinnen.

Vooral in dit laatste deel, waarin alledaagse strubbelingen als gezondheid, carrière en gezin centraal staan, zijn de dialogen sterk en de emoties puur. Het gebrek aan communicatie tussen moeder en dochter, waardoor zij jaren in stilte lijden onder de hunkering naar degene van wie ze houden, ligt als een waarschuwend eigentijds deken over dit deel van het verhaal.

Hoewel het plot niet erg geloofwaardig en verrassend is, is de uitwerking ervan subliem. Montefiore heeft geen cliffhangers, climaxen of extreme plotwendingen nodig om de lezer vast te houden. Met weinig woorden weet ze een omgeving te creëren die als aan een film voorbij vliegt, terwijl ze met ingetogen beschrijvingen van de gevoelens en emoties van de belangrijkste karakters een wereld creëert waarbij wegdromen de enige optie lijkt te zijn.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *