RecensiesRomans

Recensie: De interessanten, Meg Wolitzer

Al sinds 1982 schrijft de Amerikaanse auteur Meg Wolitzer met enige regelmaat een boek. Die worden overwegend goed ontvangen, maar tot nu toe bleef een grote internationale doorbraak van haar uit. De interessanten is het eerste boek dat in het Nederlands verschijnt. En dat is helemaal verdiend, want de roman is sterk geschreven, met veel aandacht voor de personages en hun onderlinge verhoudingen. Wolitzers nieuwste boek is een typisch Amerikaanse roman over de alledaagse strubbelingen van blanke burgers, tegen de achtergrond van een veranderend Amerika.

Voor de vijftienjarige Julie voelt het als een geschenk dat ze de kans krijgt om mee te gaan op zomerkamp. De zomervakantie doorbrengen op Spirit-in-the-Woods is namelijk niet voor iedereen weggelegd. Behalve dat het prijzig is, is het ook nog eens gericht op artistieke kinderen. Kinderen dus die hopen ooit iets met een of andere kunst te kunnen doen, of het nu tekenen, dansen of theater is. Liefst allemaal tegelijk. In het kamp moet niets en mag alles, en in die beschermde omgeving ontstaat al gauw het gevoel dat je bijzonder bent.

Julie, die zich er toch een wat vreemde eend in de bijt voelt, komt in contact met een groepje kinderen dat zich in het bijzonder bevoorrecht voelt. Waarom de anderen zich met haar inlaten blijft een beetje onduidelijk, misschien is het vanwege haar humor – haar enige talent, zo lijkt het. Het groepje van 6 jongeren gaat zich al snel “De interessanten” noemen, en ze zullen de rest van hun leven op een of andere manier aan elkaar verbonden blijven. Uiteindelijk blijkt slechts een van hen werkelijk talent te hebben, de creatieve Ethan maakt furore met een animatieserie. In zijn latere leven verdient hij bakken met geld en daarmee helpt hij de rest van de groep waar nodig.

De roman volgt vrijwel alle leden van het groepje ‘Interessanten’ van hun jeugd tot aan hun middelbare leeftijd. Wolitzer hanteert een vrij complexe schrijfstijl, met veel flashbacks en flashforwards, zodat je vooral aan het begin je aandacht er goed bij moet houden. De keuze om de roman voornamelijk vanuit het gezichtspunt van Julie – Jules voor haar vrienden – te vertellen pakt goed uit. Zij heeft namelijk door haar gewone afkomst altijd het gevoel er net niet helemaal bij te horen. Haar hele leven stelt ze zich ten doel ‘bijzonder’ te zijn, zonder dat ze hier ooit echt in slaagt. Haar man Dennis moet dit allemaal lijdzaam aanzien. Ondanks, of misschien wel dankzij, zijn strijd tegen een sluimerende depressie moet hij Jules met de neus op de feiten drukken. “Bijzonder zijn, dat willen we allemaal. […] De meeste mensen hebben geen talent. Wat moeten die dan? Zich van kant maken? Is dat wat ik zou moeten doen?”

Hoewel de personages van Wolitzer geen van allen echt sympathiek overkomen, raak je toch op een of andere manier met hun lot verbonden. Je blijft hopen dat ze op een gegeven moment van hun roze wolk afvallen, en dan met beide benen stevig op de grond terecht komen. Maar dat laatste zit er zelfs voor gewone mensen bijna nooit in, laat staan voor mensen die zichzelf ‘interessant’ noemen. De kleine leugens, jaloezie, geheimen, compromissen en roddels zoals die in de beste vriendengroepen voorkomen, groeien ze gaandeweg boven het hoofd. De vraag is dan enkel nog op welke manier hun zelfbedachte sprookjeswereld in elkaar zal klappen. Een scherpzinnige, observerende en ambitieuze roman over vriendschap en het herkenbare gevoel met die vriendschap meer te zijn dan de mensen om je heen.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *