RecensiesRomans

Recensie: De Japanse minnaar, Isabel Allende

Met haar vorige boek, Ripper, maakte Isabel Allende een uitstapje naar het thrillergenre. De Japanse minnaar is weer een ‘ouderwetse’ roman in haar karakteristieke stijl en met een bekende thematiek: een complexe familiegeschiedenis, verteld op een licht romantische en nostalgische manier, vermengd met een vleugje magie. Ditmaal speelt de roman zich in Californië af, en komt een niet erg bekende episode uit de Amerikaanse geschiedenis aan bod: de behandeling van Japanse Amerikanen ten tijde van de Tweede Wereldoorlog.

Op haar oude dag besluit de goed in de slappe was zittende Alma Belasco zich terug te trekken in het bejaardentehuis Lark House, waar ouden van dagen in verschillende stadia van hun bejaardheid hun dagen slijten. De oudjes zijn ingedeeld in niveaus, waarbij het eerste is voor mensen die nog zelfstandig kunnen wonen, het tweede voor hen die hier en daar wat hulp kunnen gebruiken, het derde voor ouderen die nog iets meer hulp nodig hebben en het vierde, het Paradijs genoemd, is het voorportaal van de dood.

De Moldavische Irina krijgt een baantje in het tweede en derde niveau, als administratief hulpje van de bejaarden. Ze kunnen bij haar terecht voor bijvoorbeeld het regelen van allerlei papierwerk. Al snel maakt ze kennis met de eigenzinnige Alma Belasco, die haar vervolgens aanneemt als privé-hulpje. Ze ontmoet bij haar ook kleinzoon Seth, die meteen een oogje op haar krijgt. Samen stellen ze zich tot taak de geheimen van de oude dame aan het daglicht te brengen. Dat is deels precies wat Alma wil, ze vroeg Seth namelijk een biografie van hun familie te schrijven. Maar daarbij komen ze ook dingen te weten die Alma liever diep weggestopt had gelaten.

In korte hoofdstukken tekent Isabel Allende de verhalen van de diverse hoofdpersonen op. Zoals we van haar gewend zijn neemt ze voor ieder karakter uitgebreid de tijd, en zo komen we dan ook te weten hoe Irina in de Verenigde Staten verzeild raakte, hoewel ze in het familieverhaal van de Belasco’s verder (nog) geen rol speelt. Al die meanderende verhaallijnen komen uiteindelijk samen, als de afzonderlijke stroompjes van een grote rivier die zich een weg banen door een vlakte.

De belangrijkste verhaallijn is die van Alma zelf, die vanuit Polen vlak voor het uitbreken van de oorlog op een schip naar haar oom en tante in de Verenigde Staten wordt gestuurd. Daar sluit ze vriendschap met haar neef Nathaniel en de zoon van de Japanse tuinman, Ishimei Fukuda. Beide mannen zullen in de rest van haar leven een grote rol blijven spelen, hoewel Ishimei al snel na de aanval op Pearl Harbor met zijn familie wordt geïnterneerd en zo uit haar dagelijkse leven verdwijnt. Vooral in de verhalen over het kampleven laat de schrijfster haar verteltalent zien.

Isabel Allende weet echter niet alle gedeeltes van De Japanse minnaar de aandacht helemaal vast te houden. Soms verzanden episodes in wat droge geschiedenislessen, die dan doorbroken worden door obligate, gemaakte dialogen. Andere delen van de roman, zoals die over het interneringskamp, sprankelen daarentegen weer van leven en rijke fantasie.

Haar jongste roman is daardoor niet zo inventief en vernieuwend als je misschien gehoopt had. Voor liefhebbers van Allende wel verplichte kost, maar zeker niet het beste werk van de Chileense auteur. Haar verhalende stijl sleept je vanaf het begin direct mee het boek in, maar wordt na verloop van tijd voorspelbaar. Te hopen is dat de schrijfster in haar volgende werk weer iets meer van de spanning van Ripper en de meeslependheid van haar vroegere romans weet te verwerken.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *