RecensiesRomans

Recensie: De kamer, Jonas Karlsson s

Duizendpoot Jonas Karlsson schreef met De kamer zijn romandebuut – eigenlijk is het vanwege de geringe afmetingen eerder als een novelle te beschouwen. Eerder schreef de Zweedse acteur en toneelschrijver al korte verhalen, dit keer schreef hij nog wat langer door. De kamer is een droge en humoristische beschouwing over een ambtenaar die op een dag iets bijzonders in het gebouw waar hij werkt tegenkomt: een kamertje.

Björn, een man van middelbare leeftijd, maakt promotie. Hij verhuist van een departement naar “de Instantie”, een verder naamloze overheidsdienst waar aan de lopende band rapporten worden samengesteld. Aan elke afdeling de taak om de best leesbare en meest heldere rapporten op te leveren. Hij vindt zichzelf van nature uitsteken boven de rest, en hoewel hij in zijn vorige functie geen leidinggevende was, beschouwde hij zich wel zo. “Ik was geen chef, zelfs geen hoger geplaatste, maar wel iemand die anderen soms terecht kon wijzen.” Hij is van plan om in zijn nieuwe functie zo snel mogelijk een soortgelijk gevoel op te roepen.

Om dat te bereiken wijdt hij zich volledig aan zijn nieuwe baan. Hij komt elke dag een half uur eerder en volgt zijn eigen strakke schema van 55 minuten werken en 5 minuten pauze. Dat alles om snel op gelijke hoogte met zijn nieuwe collega’s te komen, en al spoedig die te overstijgen. Zijn ingebakken superioriteitsgevoel uit hij eerst nog voorzichtig, maar langzaam aan kan hij zich niet meer inhouden. Hij observeert zijn collega’s en weet van ieder de irritante trekjes en tekortkomingen. In eerste instantie lijkt het er op dat hij niet echt op waarde wordt geschat in zijn nieuwe functie, hij krijgt vooral de makkelijke klusjes toegewezen. Dat heeft een reden, want zijn nieuwe collega’s blijken hem maar een rare snuiter te vinden.

Björn ontdekt namelijk bij toeval een rustig kamertje, net naast de wc’s, waar hij zich geregeld even terugtrekt. Daar geniet hij van de orde en regelmaat, alles is er perfect geordend. “Het zag er een beetje kunstmatig neergezet uit. Planmatig. Alsof het kantoortje op iemand wachtte.” Op een gegeven moment eigent hij zich een klusje toe, en hij blijkt er in uit te blinken. Maar dat lukt hem alleen als hij zijn werkzaamheden in het kamertje verricht. En zo wordt het kamertje een bron van conflict tussen hem en zijn collega’s, zo erg zelfs dat die hem naar een psychiater doorverwijzen.

De kamer is een wat absurdistische roman, die je mede dankzij de vlotte schrijfstijl binnen de kortste keren hebt uitgelezen. Jonas Karlsson schept een eigenaardige sfeer, die soms bevreemdt en soms grappig uitpakt. De gedachtes van de narcistische Björn zijn vanuit zijn oogpunt bezien logisch, de reacties van zijn collega’s al net zo. De kamer is Voskuils Het Bureau ‘on steroids’, The office in het kort. Wat het boek aan diepgang mist, maakt Karlsson ruimschoots goed met zijn talent om een memorabel en op sommige punten herkenbaar personage in enkele pennenstreken neer te zetten.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *