RecensiesRomans

Recensie: De kleur van de herinnering, Care Santos

“Op een dag vertel ik alles wat ik me herinner en dan zullen de doden zich omdraaien in hun graf.” Voor ieder van de hoofdrolspelers in deze roman over een gegoede Barcelonese familie hebben die herinneringen echter een andere kleur. Want wie weet uiteindelijk wat er werkelijk gebeurd is, wie heeft het totale overzicht op de waarheid? Een knap opgebouwde roman boordevol kleurrijke personages en intrigerende familiegeheimen tegen de achtergrond van de grote gebeurtenissen uit het begin van de 20e eeuw.

Een van de personen die achter de waarheid rond haar voorouders probeert te komen is Violeta Lax, kunsthistorica. Ze onderneemt de reis naar Barcelona om een uniek fresco te zien dat haar grootvader, de beroemde (fictieve) schilder Amadeo Lax, als herinnering aan zijn vrouw, haar grootmoeder, op een muur van zijn huis schilderde. Het huis waar haar grootvader geboren werd en opgroeide staat op het punt gerenoveerd te worden om als bibliotheek dienst te gaan doen. Tijdens de renovatie stuiten de werklieden echter onverwachts op een goed weggestopte, afgesloten ruimte. Wanneer ze deze openbreken, vinden ze er het lichaam van een jonge vrouw.

Stukje bij beetje komt Violeta meer te weten over het leven van haar grootvader, die ze bewonderde. Langzaamaan blijkt ook dat haar beeld van hem bijgesteld moet worden, een beeld dat ze zich vooral had gevormd door zijn schilderijen tot in detail te bestuderen. De werkelijkheid die achter de portretten verborgen ging en die Violeta voor waarheid had gehouden, is minder rooskleurig dan gedacht.

Santos neemt ons mee in haar versie van het Barcelona van de eerste helft van de 20e eeuw, aan de hand van verschillende episodes en herinneringen die teruggaan tot in de tijd van de overgrootvader van Violeta. Ze speelt met de tijd en met het vertelperspectief, zodat je je als lezer het niet kunt veroorloven af te dwalen. E-mailberichten wisselen elkaar af met catalogusbeschrijvingen van schilderijen, krantenartikelen en daartussendoor het familieverhaal.

Aan elk hoekje van het grote familiehuis in Barcelona is wel een gebeurtenis verbonden, gebeurtenissen die bij elkaar een mooi beeld schetsen van een rijke familie in de Catalaanse stad, in roerige tijden. Arbeidersopstanden vragen alle aandacht van de heer des huizes, Rodolfo Lax, die een groot bedrijf onder zich heeft. Daarnaast heeft hij thuis te maken met een opstandige zoon, Amadeo, een zieke dochter en een huishouden vol bedienden. De familieleden bewegen zich in de hoogste kringen, maar als in een soort Upstairs, Downstairs krijgen we tegelijkertijd een beeld van het leven van de bedienden, die vaak de verbindende schakel vormen met hun roddels en observaties.

De taal van Santos is afwisselend zakelijk en bloemrijk, de dialogen zijn levendig. Hier en daar wordt het wel erg bombastisch en dramatisch, maar, het moet gezegd, dit draagt wel bij aan de algehele sfeer van de roman. De fragmentarische aanpak waarmee het verleden ontrafeld wordt is af en toe frustrerend voor de lezer, maar versterkt tegelijk de thematiek en de boodschap van het boek. Knap is ook de manier waarop het verhaal van Violeta zelf in de loop van het boek wordt meegenomen. Want ook zij draagt een geheim met zich mee, ook zij is niet in staat de volledige waarheid te vertellen aan de mensen die om haar heen staan.

De kleur van de herinnering (Habitaciones cerradas, 2011) is het eerste boek van Care Santos dat in het Nederlands vertaald werd. Ze schreef inmiddels negen romans en een groot aantal jeugd- en kinderboeken. Daarnaast werkt Santos als recensent en journalist.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *