RecensiesRomans

Recensie: De lavendeltuin, Lucinda Riley

Frankrijk en romans over (historische) familiegeheimen gaan goed samen, blijkt bijvoorbeeld uit de successen van Tatiana de Rosnay en Kate Mosse op dat gebied. Ook de Ierse schrijfster Lucinda Riley doet een duit in het zakje met haar roman De lavendeltuin. Hierin volgen we een jonge Franse vrouw die op zoek gaat naar wat er tijdens de Tweede Wereldoorlog met haar familie gebeurd is. Een roman volgens het boekje, met een goede afwisseling tussen heden en verleden en een meeslepend plot.

Het boek vangt aan in het voorjaar van 1998, als Emilie aan het sterfbed van haar moeder zit. Ze komt uit het roemvolle geslacht van de De La Martinières, maar als laatst overgebleven telg hangt de toekomst van de familie aan een zijden draadje. Haar moeder leefde het luxe leven van een rijke aristocraat, maar heeft Emilie daardoor met veel schulden opgezadeld. Ze zal schoon schip moeten maken, delen van het kostbare familiebezit moeten verkopen en moeten beslissen wat ze met de rest gaat doen. Onder die ‘rest’ is ook het prachtige maar vervallen château in de Provençe, in een klein afgelegen dorpje in de buurt van Saint-Tropez. Met het geld van de verkoop van het luxe huis in Parijs kan de renovatie van het château betaald worden. Maar wil Emilie de renovatie en het veilig stellen van de familiebezittingen wel op haar schouders dragen? Ze heeft zich namelijk haar hele leven lang afgezet tegen de levensstijl van haar voorouders.

Toevalligerwijs maakt ze kennis met een jonge Engelsman, Sebastian. Hij is kunstkenner en wil haar helpen bij het taxeren van de bezittingen en het regelen van de renovatiewerkzaamheden aan het kasteel. Gaandeweg wordt Emilie steeds afhankelijker van de Brit. Ze blijken bovendien een gemeenschappelijke geschiedenis te hebben: tijdens de oorlog had zijn oma Constance contact met Emilies vader Édouard. Constance was spion en werkte enige tijd in Parijs. Daar ontmoette ze Édouard, en beiden belandden ze in een gevaarlijke dubbelrol, met aan de ene kant bevriende hoge Nazi’s en aan de andere kant hun werkzaamheden voor het Franse verzet.

De lavendeltuin heeft twee afwisselende verhaallijnen. De eerste is die van Emilie, de ander de verhaallijn van Constance, die 55 jaar eerder speelt. Lucinda Riley slaagt er in om in beide lijnen de spanning goed op te bouwen. Dat komt mede doordat je weet dat wat zich tijdens de oorlog afspeelde een groot effect kan hebben op het leven van Emilie. Vooral in het begin is Emilie misschien iets te overduidelijk naïef, maar je ziet hoe ze gedurende het verhaal groeit en meer haar eigen beslissingen durft te nemen.

Hou je van de boeken van de Franse schrijfster De Rosnay of de Australische Kate Morton, dan is De lavendeltuin ook zeker iets voor jou. De roman heeft een intrigerend verhaal, en is bovendien zo geschreven dat je het het liefst in een keer uit wilt lezen. De schrijfster doseert de spanning over het meer dan 500 pagina’s tellende boek zo goed dat je tot aan het eind niet helemaal zeker weet hoe het af gaat lopen. Deze pageturner leest heerlijk weg, en heeft alles wat je maar wilt: een goed verhaal, drama, geschiedenis, geheimen, en de geur van de Provençe.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *