RecensiesThrillers

Recensie: De monogram moorden, Sophie Hannah

Bijna honderd jaar geleden, in 1916, bedacht de toen 26-jarige Agatha Christie het personage Hercule Poirot. Hij groeide uit tot een van de bekendste detectives, met dank ook aan de succesvolle verfilming met David Suchet in de hoofdrol. In 1975 verscheen het laatste boek over Poirot, een jaar voor het overlijden van Agatha Christie. Vorig jaar werd bekend dat de Britse schrijfster Sophie Hannah door de erfgenamen van Christie was uitverkoren om een nieuw boek met Poirot te schrijven. Dat boek ligt nu in de winkels, met als titel De monogram moorden. Is Sophie Hannah een waardige opvolger van Agatha Christie?

Veel fans van de illustere Belgische detective waren sceptisch. Vanaf de eerste pagina’s is echter duidelijk dat Sophie Hannah zich respectvol en met veel overtuiging op haar taak geworpen heeft Hercule Poirot opnieuw tot leven te wekken. We ontmoeten hem in een koffiezaakje waar hij de laatste tijd geregeld voor het eten even een kopje koffie gaat drinken. Hij heeft zo zijn eigen ideeën en voorkeuren voor wat betreft een goed kopje koffie, en die van Pleasant’s Coffee House kan zijn goedkeuring wegdragen. Plotseling gaat de deur van het kleine zaakje open en staat er een blonde vrouw in de deuropening. Verward, ergens voor op de vlucht, zo lijkt het. Poirot zou Poirot niet zijn als hij er niet het zijne van zou denken. Hij stapt op haar af en na enig aandringen laat ze los dat ze vreest voor haar leven. De detective kan weinig maken van haar onsamenhangende verhaal en korte tijd later ontvlucht ze de koffiezaak weer.

Thuisgekomen hoort hij van zijn buurman Edward Catchpool, die werkt voor Scotland Yard, dat er drie moorden zijn gepleegd in een luxueus hotel in de buurt. Samen met Catchpool haast Poirot zich naar het hotel, waar hij de leiding over het onderzoek praktisch overneemt van de weifelmoedige Catchpool. Aan Poirot de taak om allerlei lijntjes met elkaar te verbinden en zo het verband te leggen tussen iets wat 16 jaar eerder gebeurde, de drie vermoorde mensen in het hotel en de angstige vrouw die ineens in de koffiezaak kwam binnenvallen.

Sophie Hannah is een vakkundig thrillerschrijfster en slaagt erin de schimmige sfeer en de ‘puzzelachtige’ verhalen van Agatha Christie te imiteren. Hannah’s Poirot doet alles wat we van de originele Poirot kennen. Hij is scheutig met Franse uitdrukkingen, besteedt veel zorg aan zijn voorkomen en is overtuigd van zijn eigen superioriteit. In Catchwood heeft hij een Hastings-achtige compagnon, ietwat sloom van begrip, maar wel in staat om – meestal onwillekeurig – enkele belangrijke elementen uit de misdaadzaak op te lossen en Poirot zo bij te staan.

Toch, en dat is eigenlijk wel logisch, ontbreekt er wat aan de Poirot van Sophie Hannah. Het lijkt soms wat te gemaakt, teveel een puzzel om de puzzel, te weinig logisch. Bij Agatha Christie had je aan het eind vaak iets van ‘natuurlijk, dat ik dat niet gezien heb’. Bij Hannah is de oplossing uiteindelijk wat vergezocht.

Het is dan misschien ook nog wel het beste om dit boek van Sophie Hannah niet als voortzetting maar als ‘ode aan’ te zien. Zo goed als bij Christie wordt het niet, maar dat betekent niet dat De monogram moorden niet het lezen waard is. Sterker nog, voor de ware detectivefan is Sophie Hannahs boek erg aangenaam tijdverdrijf. Een spannend plot, gecombineerd met de nodige humor en natuurlijk kleine feestjes van herkenning bij de typische Poirot-kenmerken, dat alleen al maakt dat de detective uitstijgt boven de rest.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *