RecensiesRomans

Recensie: De voorlezer van 6:27, Jean-Paul Didierlaurent

Je zou maar Guylain Vignolles heten, een naam die door Fransen al snel verbasterd kan worden tot Vilain Guignol, lelijke janklaassen. De hoofdpersoon in de korte roman De voorlezer van 6:27 van Jean-Paul Didierlaurent trof dit lot, en hij heeft er sinds zijn jeugd problemen mee. Het maakte hem tot een teruggetrokken man, die zijn dagen in eenzaamheid slijt. Tot enkele dagboekfragmenten op een gevonden USB-stick hem een glimpje licht bezorgen.

Guylain is in het dagelijkse leven werkzaam bij een voor boekenliefhebbers angstaanjagend bedrijf: Stern, gespecialiseerd in de recycling van boeken en drukwerk. Zijn werkzaamheden bestaan uit het bedienen en onderhouden van Het Ding, een vreselijke machine waarin de ene na de andere dag vrachtwagenladingen boeken verdwijnen en er weer uitkomen als ondefinieerbare pulp.

De romantisch aangelegde Guylain gaat elke dag met enige afkeer weer aan het werk, en beleeft het meeste plezier nog aan de rit naar dat werk. Hij gaat namelijk met de metro, en iedere dag zet hij zich op het klapstoeltje naast de deur, pakt hij enkele losse blaadjes uit zijn tas, en begint hij hardop te lezen. Het ritueel is inmiddels bij de meeste medereizigers vast onderdeel van de werkdag geworden, en velen zorgen ook dat ze geen voorlezing missen. Zijn voorstelling valt met name in de smaak bij een tweetal oudjes, die hem uitnodigen ook in het bejaardentehuis te komen voorlezen.

De fragmenten die hij leest, gered uit de klauwen van Het Ding, vormen een soort reddingsboei voor Guylain, waaraan hij zich vastklampt om niet ten onder te gaan aan de miserie van het leven. Want de rest van zijn leven is tamelijk troosteloos: hij praat met zijn goudvis, liegt tegen zijn moeder over het werk dat hij doet, en zijn enige twee vrienden zijn een beenloze man in een rolstoel en een beveiliger die constant in alexandrijnen praat.

De voorlezer van 6:27 is een charmant geschreven sprookje over het moderne leven, in de beste Franse traditie. Gaandeweg het boek wordt de stijl van de auteur vaster en zelfverzekerder, waardoor je na een wat zwalkend begin al gauw gegrepen wordt door zijn originele vertelstem. De gedeeltes die Guylain voorleest zorgen voor afwisseling en zijn goed gedoseerd door het verhaal heen.

Wat het meest opvalt aan deze debuutroman van Jean-Paul Didierlaurent zijn de kleurrijke personages en het fantasierijke plot. De auteur had zijn boek misschien van nog wat meer diepte kunnen voorzien door uit te weiden over de relatie van de hoofdpersoon met zijn moeder, of over zijn jeugd, of over de kennismaking van de hoofdpersoon met zijn geheime vlam. Maar de bondigheid heeft ook weer zijn voordelen: je leest het boek in een ruk uit, benieuwd naar meer van deze veelbelovende Franse auteur.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *