RecensiesRomans

Recensie: De woongroep, Franca Treur

Na een debuut als dat van Franca Treur, met Dorsvloer vol confetti, kan een tweede boek eigenlijk alleen maar tegenvallen. Ruim 4 jaar nam de nog jonge schrijfster om aan haar nieuwe status te wennen en een nieuwe roman te schrijven. Met een ander onderwerp, want de gestrenge gereformeerde Zeeuwse boeren uit Dorsvloer verruilt ze in De woongroep voor intellectuele grootstedelijke jongere volwassenen. Maar er zijn ook overeenkomsten. Net als in haar eerste boek, gaat het opnieuw over het maken van eigen keuzes, het vinden van een doel in het leven.

Het verhaal begint en eindigt met een bijna identieke setting, maar daartussen is een hoop gebeurd in het leven van de 28-jarige Elenoor. Ze lijkt weinig te hebben om zich over te beklagen: ze heeft een baan als freelance content manager, is in een serieuze relatie, en op het oog gelukkig. In haar vrije tijd doet ze niets liever dan shoppen, met als favoriete winkels de elektronicazaken. Als ze op een middag zin heeft een plasma-tv te kopen, dan doet ze dat. Vanuit die op en top hedonistische levenswijze krijgt ze het ineens op haar heupen: een woongroep, dat lijkt haar wel wat. Vriend Erik is verbaasd en tegen het plan. Hij ziet haar veel liever bij hem intrekken, iets wat na zes jaar relatie wel eens tijd wordt.

Via via komt Elenoor te weten dat er een plekje vrij is in een linkse woongroep in een groot monumentaal pand – een oud weeshuis, toepasselijk voor hoe verweesd ze zich voelt. Ze is een van de vijf gegadigden, en de keus valt op haar omdat de andere bewoners naar haar ‘het meest nieuwsgierig’ zijn. Ze verhuist dus naar de woongroep, die als idealistisch bekend staat, maar bij Elenoor is vooralsnog weinig idealisme te bespeuren. Haar dure bezittingen gaan in dozen verstopt mee, het liefst zou ze ook haar eigen wasmachine meenemen – maar helaas, de woongroep heeft een prehistorisch apparaat dat draait op zelf op te wekken energie. Het grootste offer lijkt nog wel te zijn dat ze een tijdje zal moeten voorwenden vegetariër te zijn. Zo bezien is Elenoor wel erg naïef, maar gaandeweg blijkt dat ook haar huisgenoten zo hun persoonlijke zondes hebben. Er wordt meer gepraat over acties dan dat ze ook echt de straat op gaan, en als ze moeten bedenken waarvoor of waartegen ze in actie willen komen dan weten ze weinig redenen te verzinnen. Uiteindelijk wordt het dan maar iets met bonussen.

Alles lijkt in De woongroep te draaien om de vraag wat iemands drijfveren zijn. Idealisme is ook niet alles, het beste is misschien nog wel je te laten meevoeren door gebeurtenissen waar je zelf geen of weinig invloed op hebt. De stijl van Franca Treur is in haar nieuwste boek bijna onherkenbaar van haar eerste roman. Dat is soms wel eens jammer, want het was juist die stijl die haar succesroman zo sprekend en levend maakte. Vooral het eerste deel van De woongroep is daardoor een beetje vlak, het verhaal kabbelt voort zonder dat je als lezer echt gegrepen wordt. Je ergert je soms aan de houding van Elenoor, maar dat is dan ook alles. In de tweede helft wordt de spanningsboog wat opgevoerd en komt er eindelijk vaart. Op het eind toont zich de romanschrijfster dan toch nog, als Elenoor door omstandigheden gedwongen wordt een keuze te maken.

Dat alles verdoezelt niet dat er iets mist aan het boek. Het is te hopen dat Franca Treur in een volgend boek weer iets meer van haar eigen onderscheidende stijl weet terug te vinden. Want De woongroep is vlot leesbaar maar heeft duidelijk niet het lef en de overtuigingskracht die Dorsvloer vol confetti typeerden.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *