RecensiesRomans

Recensie: De zomer van toen, Maggie Mitchell

Met haar debuutroman De zomer van toen (Pretty Is) schreef de Amerikaanse auteur Maggie Mitchell een fascinerende en eigenzinnige versie van wat op het eerste gezicht een klassiek ontvoeringsverhaal is. Twee meisjes worden op twaalfjarige leeftijd ontvoerd door een onbekende jongeman, en jaren later brengt hun levensweg hen weer samen. Een strak opgebouwde roman met een diep gelaagde vertelstructuur.

De roman wordt afwisselend vanuit het gezichtspunt van Lois en Chloe verteld. Beiden zijn ze inmiddels bijna dertig, maar nog altijd wordt hun leven bepaald door een gebeurtenis uit hun jeugd. Toen ze twaalf jaar waren, werden Lois en Chloe, die toen nog Carly May heette, op een dag opgepikt door een man in een auto. Zonder aarzelen stappen ze in, gegrepen door de uitstraling en het gedrag van de man én misschien ook wel omdat ze in hun dagelijkse leven thuis niet bepaald in het midden van de aandacht stonden.

Zes weken lang verbergt Zed, zoals de man zich laat noemen, de meisjes diep in de bossen in een afgelegen jagershut. Beetje bij beetje laat hij ze vrij, en beetje bij beetje binden de meisjes zich aan de man. Wat wil hij van hen, waarom heeft deze rustige man hen ontvoerd? Vragen die bijna twintig jaar later nog steeds door hun hoofden spoken. Lois is inmiddels docent aan een kleine universiteit en Chloe speelt als actrice in diverse min of meer succesvolle b-films en -series.

Lois heeft tijdens haar promotieonderzoek haar ervaringen rondom de ontvoering in een roman op schrift gesteld, onder pseudoniem. Het is dat verhaal dat beide meisjes weer samen zal brengen. Geheel toevallig wordt Chloe namelijk gevraagd voor een rol in de verfilming van deze roman. De film dwingt hen terug te keren in het verleden en het effect van de traumatische gebeurtenis onder ogen te zien.

Bij een ontvoering van twee jonge meisjes door een vereenzaamde jongeman verwacht je al snel een gruwelijke afloop. Die komt er niet, maar desondanks weet Maggie Mitchell geloofwaardig te maken dat de ontvoering grote invloed had op de ontwikkeling van beide meisjes tot jonge vrouw. Hun leven lang worstelen ze ieder op hun eigen manier met hun positie in de maatschappij, met relaties die ze aangaan. Steeds is er het gevoel ergens schuld aan te hebben, of alleen te staan in het leven.

Op sommige momenten ligt het verteltempo in de roman wat laag, en is het wachten tot er iets gebeurt. Die momenten worden echter van diepte voorzien door allerlei interessante ideeën over de opbouw van een verhaal en de relatie tussen werkelijkheid en fictie, misdaad en motief. In de meeste verhalen draait het om de misdaad: die staat centraal, waarna er naar een motief voor de misdaad gezocht wordt. Maar wat als er geen motief is, of zelfs voor het gevoel geen echte misdaad?

De auteur speelt een spel met de personages en het plot, maar ook met de lezer. Je wordt meegezogen in de levens van beide hoofdpersonen, hun vragen worden jouw vragen. Die worden uiteindelijk niet meteen op de meest bevredigende manier beantwoord, maar is het echte leven niet ook zo? Soms is het waarom van gebeurtenissen ondergeschikt aan hoe je er mee omgaat, zo laat De zomer van toen overtuigend zien.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *