ChicklitRecensiesRomans

Recensie: Een tuin bij de zee, Marcia Willett

Hoewel ze pas op haar vijftigste begon met schrijven, kan Marcia Willett, met meer dan twintig boeken op haar naam die in achttien landen zijn uitgegeven, met recht een routinier in het schrijversvak worden genoemd. Met haar laatste boek Een tuin bij de zee bewijst ze opnieuw haar passie voor de roman waarin romantiek, familie en het verleden centraal staan.

Jess Penhaligon reist af naar Devon om de David Porteous-prijs in ontvangst te nemen voor één van haar botanische schilderijen. Ze komt in contact met Kate Porteous, de weduwe van David, en vindt een warm welkom bij haar en haar grote familie- en vriendenkring. Wanneer er herinneringen worden opgehaald, wordt het voor Jess al snel duidelijk dat zij en Kate een gezamenlijk verleden hebben. Tijdens haar zoektocht naar het verleden komt Jess terecht in het boothuis van de familie Trehearne, waar ze uitkijkt op de prachtige tuin aan zee. Ze vindt daar niet alleen inspiratie voor nieuwe botanische schilderijen, maar wordt vooral overweldigd door het gevoel van ergens thuishoren. Geleidelijk ontvouwt Jess talloze complexe familiebanden, vriendschappen en geheimen die tientallen jaren met de mantel der liefde zijn bedekt. Als de waarheid eindelijk boven tafel komt, verandert dit het leven van Jess voorgoed.

Een tuin bij de zee staat bol van de karakters en relaties. De namen vliegen je om de oren en er wordt slechts summier duidelijk gemaakt wat de achtergrond van de karakters is en hoe de onderlinge relaties liggen. Er zijn ontiegelijk veel vriendschappen en familiebanden, verdeeld over drie generaties, en af en toe is het gissen wie wie nu ook alweer is. Fans van de boeken van Marcia Willett zullen in een minder diep gat vallen wanneer ze beginnen in deze roman, want in eerdere boeken zijn de belangrijkste personages al geïntroduceerd en gekenschetst. Voor de nieuwe lezer zou het echter een aanvulling zijn geweest als de schrijfster het verleden van de personages en hun onderlinge relaties ook had laten doorsijpelen in dit verhaal.

Het valt op dat Jess helemaal niet op haar hoede is richting de vele vreemden die ze in zeer korte tijd leert kennen. Ze vindt het geen probleem om in verschillende huizen te logeren, zelfs niet bij mensen waar ze slechts een enkel gesprek mee heeft gevoerd. Het is maar de vraag hoe realistisch het is dat iemand zich altijd direct thuis voelt in een compleet nieuwe situatie. Ook de dialogen voelen af en toe wat onnatuurlijk aan. Zo zegt de tienjarige Will tijdens een gesprek met Jess over zijn passie voor zeilen: “Het tij is dit weekend gunstig.” Dit zijn in de verste verte geen voor de hand liggende woorden voor een tienjarige.

Hoewel er aan de duidelijkheid rond de personages en de natuurlijkheid van de dialogen nog wel wat schort, laat Willett in haar gedetailleerde manier van beschrijven haar liefde voor haar woonplaats Devon prachtig doorschijnen. Op haast poëtische wijze wordt er ingegaan op de kleur van de heide, het ruisen van de zee en de weerkaatsing van de maan in het water. Hierdoor waan je je even in een heel andere wereld. Samen met de vele karakters, de geleidelijke ontrafeling van het familiegeheim en de interessante twist aan het einde, zorgen de liefdevolle beschrijvingen in Een tuin aan de zee voor een ingewikkelde, maar veelzijdige roman.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *