RecensiesRomans

Recensie: Ei, Anna Drijver

Als actrice heeft Anna Drijver inmiddels haar sporen wel verdiend, met rollen in onder meer Bride Flight, Komt een vrouw bij de dokter en Loft. In 2010 kwam ze met haar eerste roman, het goed ontvangen Je blijft. Nu is er Ei, een ontroerende roman over wat het met je doet als het leven ineens niet meer zo voorspelbaar lijkt als eerder, wanneer zekerheden wegvallen.

De 28-jarige Leyla is politiek verslaggever bij een landelijk dagblad. Ze houdt van haar werk, krijgt energie wanneer ze een verhaal op het spoor is, krijgt een kick van parlementaire nieuwtjes. Ze heeft een leuke vriend, Olaf, en veel vriendinnen, en is over het algemeen een tevreden mens, ook al staat ze in haar omgeving dan misschien wel bekend als een tikkie gesloten en net iets te ambitieus.

Haar vriend Olaf laat zo af en toe het woord kinderen vallen, maar zelf moet ze daar nog even niet aan denken. Bij een romantisch diner laat ze nog maar weer eens weten hoe ze erover denkt door aan te geven dat haar spiraaltje binnenkort vervangen moet worden. “Dan kan ik er weer vijf jaar tegenaan.” Maar bij het inwisselen van het spiraaltje ontdekt de gynaecoloog iets op de echo’s dat nader onderzocht moet worden.

Vanaf dat moment vertonen een flink aantal pijlers onder Leyla’s leven de eerste barstjes. Een artikel over de inzet van het Amber Alert waaraan ze met veel passie gewerkt heeft blijkt niet zo goed beoordeeld te worden door de hoofdredacteur. Maar bovenal, bij wat een standaardoperatie had moeten zijn, gaat het een en ander mis. Leyla wordt gedwongen zich bezig te houden met iets waar ze nog helemaal niet mee bezig wilde zijn: er blijkt een wonder voor nodig om te zorgen dat ze ooit nog kinderen zal kunnen krijgen.

Voor Ei liet de schrijfster zich inspireren door een fait divers uit de media. Wat als je na een standaardoperatie ineens te horen krijgt dat je geen kinderen meer kunt krijgen? In het boek komen zowel Leyla als de dokter die een cruciale fout maakte aan het woord. Daarnaast wordt het verhaal geregeld onderbroken door passages over de voorouders van Leyla. Over hoe haar opa, de Hollandse schipper Richard, zijn vrouw, de Italiaanse schone Elena ontmoet. En over de echtelijke problemen tussen haar vader en moeder.

Richting het einde krijgt de roman hier en daar wat trekjes van een thriller. De spanning neemt toe als blijkt wat er allemaal mis is gegaan bij de operatie, en wat hiervan de consequenties kunnen zijn voor arts Han Adema. Anna Drijver neemt de lezer moeiteloos mee in haar verhaal, en laat zien hoe een jonge vrouw ineens moet gaan nadenken over haar toekomst, een keuze moet maken die eigenlijk geen keuze meer is.

Vooral het eerste deel van de roman is sterk geschreven. De afwisseling tussen heden en verleden geeft diepte aan het verhaal, en in de laatste paar pagina’s wordt duidelijk waarom de schrijfster de familiegeschiedenis er zo nadrukkelijk bij betrekt. Minpuntje aan de roman is dat het over het algemeen verzorgde taalgebruik geregeld onderbroken wordt door al te nietszeggende en voor de hand liggende observaties, die je bij een meer ervaren auteur niet zou tegenkomen. Zoals bijvoorbeeld “De mozzarella was zacht en romig, de tomaat zoet en fris”, of “de weilanden waren fris en groen”, “haar ogen diepzwart”.

Als dit soort schoonheidsfoutjes weggewerkt zouden zijn, er meer balans tussen de eerste en tweede helft zou zijn én de verschillende zijpaadjes en subplots beter uitgewerkt waren hadden we te maken met een indrukwekkende roman van formaat. Nu blijft het slechts een roman die soms ontroert, je even stil zet bij het leven en bovenal doet hopen dat er een stijgende lijn zit in het werk van deze auteur.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *