RecensiesRomans

Recensie: En uit de bergen kwam de echo, Khaled Hosseini

“Een verhaal is als een rijdende trein; het doet er niet toe waar je erop springt, je zult vroeg of laat je bestemming bereiken.” Meesterverteller Khaled Hosseini neemt je in zijn nieuwe roman En uit de bergen kwam de echo mee naar Afghanistan, Parijs, Amerika en Griekenland. De auteur van De Vliegeraar (2003) weet de hoge verwachtingen waar te maken en schrijft een prachtig verhaal vol met geschiedenis en levensechte personages.

We stappen aan boord op het platteland van Afghanistan. Na het overlijden van hun moeder zorgt Abdollah voor zijn zusje Pari. Ze zijn onafscheidelijk, totdat hun vader Pari op driejarige leeftijd verkoopt aan een rijk, kinderloos echtpaar in Kabul. Deze gebeurtenis blijkt bepalend voor hun leven en dat van hun familieleden. Hun scheiding is het startsein van een verhaal dat zich afspeelt in diverse landen en op verschillende momenten in de geschiedenis. Hosseini weeft de verschillende verhaallijnen tot een prachtig geheel. Het hele boek draait om de vraag: Zullen Abdollah en Pari met elkaar worden verenigd?

Net als in zijn vorige twee boeken verwerkt Hosseini in En uit de bergen kwam de echo de geschiedenis van Afghanistan in zijn verhaal. Hij wijkt echter af van zijn eerdere schrijfstijl door dit verhaal vanuit verschillende personages te vertellen. Pari en Abdollah groeien op in de jaren ’50 op het platteland van Afghanistan. Pari verhuist op jonge leeftijd naar Parijs en Abdollah vertrekt naar Amerika. Het Kabul van de jaren ’60 tot en met ’90 wordt tot leven gebracht door Nabi, een oom van Pari en Abdollah. Door de ogen van de Griekse Markos Varvaris maken we kennis met het hedendaagse Kabul en het Griekse eiland Tinos. Naast deze hoofdpersonages komen ook de personen die om hen heen leven aan bod. De verschillende delen van En uit de bergen kwam de echo beschrijven elk het verhaal van een van de personages en worden vakkundig geleid tot een ontroerende climax.

Hosseini kan verhalen vertellen als geen ander. Dat heeft hij met De Vliegeraar en Duizend schitterende zonnen (2007) al bewezen. En uit de bergen kwam de echo is eveneens een verhaal dat je beetpakt en niet meer loslaat, al is het minder aangrijpend dan De Vliegeraar en Duizend schitterende zonnen. Het is bewonderenswaardig te noemen dat Hosseini van zijn succesvolle schrijfstijl afwijkt en een nieuwe stijl durft te gebruiken. Dit pakt voor het grootste deel van het verhaal uitstekend uit. Het is echter niet geheel duidelijk wat de relevantie voor de uitwerking van de geschiedenis van Pari en Abdullah is van het gedeelte over de jeugd van Markos en Thalia op het Griekse eiland Tinos. Waar de aanwezigheid van Markos in het hedendaagse Kabul weldegelijk van belang is voor het verhaal, lijkt deze terugblik in de tijd een overbodige toevoeging.

Een tweede minpunt is het enigszins teleurstellende einde te noemen. De grote vraag of Pari en Abdullah elkaar weer zullen ontmoeten wordt beantwoord, maar misschien niet op de manier waarop je had gehoopt. Toch zet Hosseini met het karakter van het weerzien wel de toon van het gehele boek voort, waardoor het een samenhangend geheel blijft.

Deze kleine aanmerkingen nemen niet weg dat En uit de bergen kwam de echo een aangrijpend, ontroerend en tijdloos verhaal is dat je zeker niet mag missen.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *