Inspiratie

Recensie: Erfschuld, Arnaldur Indriðason

IJsland, een onherbergzaam, dunbevolkt eiland op een strategische plek. Dat laatste zorgde er voor dat er tijdens de Tweede Wereldoorlog een grote hoeveelheid Britse en Amerikaanse troepen op het eiland gelegerd waren. IJsland stond toentertijd sowieso in het teken van grote veranderingen: het was kort voor de onafhankelijkheid van Zweden, en de samenleving maakte een overgang mee van een landbouwsamenleving naar een meer verstedelijkte cultuur. Over dat IJsland schrijft Arnaldur Indriðason graag, en in zijn nieuwste misdaadroman vermengt hij het geheel ook nog eens met mysterieuze mythes die nog nauw verbonden zijn met de leefwereld van de IJslanders.

Op een dag wordt in een appartement het lichaam van een oude man gevonden. Op het oog een rustige dood in zijn slaap, maar nader onderzoek wijst anders uit. Wie heeft de oude man om het leven gebracht? De in het werk omkomende politie roept de hulp in van een gepensioneerde agent, Konrad. Deze ontdekt tussen de paperassen in het appartement al snel interessante dingen. Zo zijn er krantenknipsels uit de oorlog over de moord op een jong meisje, waar Kondrad in zijn jeugd ook al het een en ander over heeft gehoord. Sterker nog, zijn vader speelde een dubieuze rol in de nasleep van deze zaak.

Konrad raakt steeds meer geboeid door deze op het oog onopgeloste misdaadzaak uit het verleden. In de archieven van de politie is weinig meer terug te vinden, wat doet vermoeden dat er misschien iemand bij gebaat was om iets in de doofpot te stoppen. Hij moet het doen met de weinige getuigen die nog in leven zijn en hun familieleden, en spaarzame sporen van het onderzoek dat destijds door rechercheur Flóvent en ene Thorson – een medewerker van het geallieerde leger – werd gedaan. Stukje bij beetje ontrafelt Konrad de geschiedenis en komt hij te weten hoe misdaden uit het verleden doorwerken tot in het heden.

Fan van Arnaldur Indriðason word je niet vanwege een van actie en sensatie overlopend verhaal. Nagelbijtende spanning tref je in Erfschuld dan ook niet aan. Wel een boeiend vertelde geschiedenis met een aangename sfeer en achtergrond die wel wat weg heeft van een typische detective. Aan de basis staat een misdaad uit het verleden, die opgelost wordt door vooral veel met verschillende mensen te praten.

De stijl van het boek is sober, soms misschien wel wat al te eenvoudig. Het boek eindigt met een prachtig geschreven laatste hoofdstukje waarin in enkele zinnen het mysterie en de aantrekkingskracht van IJsland onder woorden wordt gebracht. Wat zou het mooi geweest zijn als de auteur nog iets meer van die dromerige stijl in de rest van zijn boek had verweven. Het had de misdaadroman meer diepte gegeven en de lezer nog wat meer leesplezier. Vervelen doet Indriðason je overigens niet met zijn verhaal, maar iets meer pit en een wat consequenter doorgevoerde stijl hadden het boek niet misstaan.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *