RecensiesRomans

Recensie: Het duistere dal, Thomas Willmann

Liefhebbers van de films van Sergio Leone opgelet! Met zijn zeldzaam filmisch geschreven debuut brengt Thomas Willmann het Wilde Westen naar de Alpen. Beeld je in: een dorpje hoog in een afgelegen bergdal, een dreigende sfeer, als vanzelf dankzij de hoge kaarsrechte toppen die het omringen, maar ook vanwege een andere, schimmigere reden. En dan de komst van een buitenstaander, het lont in het spreekwoordelijke kruitvat.

Het is tegen het eind van de negentiende eeuw, de plaats van handeling een naamloos dorp in een naamloos dal in een Duitstalig land. De oude Brenner trok jaren geleden door een nauwe bergpas naar dit hooggelegen dal, stichtte er een dorp en kroonde zichzelf tot leider. Iedereen die zich er in het vervolg wilde vestigen moest zijn goedkeuring krijgen, en al snel ook de goedkeuring van de zes zoons die hij zou krijgen. Het dorp breidde uit tot enkele tientallen families, die er kwamen vanwege het vruchtbare land. De leden van de familie Brenner zijn de enigen met vuurwapens en ze overheersen het dorp met hun ongeschreven wetten. Tijdens de lange winters trekt iedereen zich terug in hun eigen huizen, tijdens de zomers bewerken ze het land, niemand heeft veel reden om de lange weg naar de bergpas en vervolgens naar andere landstreken te maken. Alleen de kruidenier reist nog een keer per jaar af naar een nabijgelegen groter dorp voor enkele hoognodige producten.

Op een dag nadert een eenzame ruiter op een muildier de nauwe bergpas en zonder aarzeling vervolgt hij zijn weg naar het kleine dorp. Daar wordt hij ontvangen door de zes broers en de overige argwanende dorpsbewoners. Ze zien hem liefst meteen weer vertrekken, maar hij stelt zich voor als Greider en vraag of hij de winter in het dorp mag doorbrengen. Hij is schilder en zou graag de omgeving, de huizen en de mensen op doek willen vastleggen. Tegen de verwachting in mag hij blijven, maar niet nadat hij de dorpsbewoners een groot bedrag daarvoor als betaling in het vooruitzicht heeft gesteld.

Terwijl de winter langzaam maar onverbiddelijk invalt, neemt de onderhuidse spanning in het dorp toe. Greider mag zijn intrek nemen in het huis van een weduwe en haar dochter, met wie hij al snel vriendschap sluit. De overige bewoners lijken hem echter nog steeds liever kwijt dan rijk. Al helemaal wanneer er een noodlottig ongeluk gebeurt.

Wat een indrukwekkend boek schreef Thomas Willmann met zijn debuut! Zijn niet alledaagse zinnen nemen je, nadat je aan de bijzondere schrijfstijl bent gewend, onverbiddelijk mee in de benauwende omgeving van het dorp, waar, zoals je meteen al wel duidelijk wordt, iets niet helemaal in de haak is.

Grofweg de eerste helft van het boek voltrekt zich op een rustig tempo, maar gaandeweg gooit de auteur de remmen los. De spanning is echter al vanaf de eerste bladzijden aanwezig, vooral in subtiele observaties. Vakkundig en beeldend verwerkt hij steeds meer elementen in het verhaal die een zekere voorbode vormen voor wat er komen gaat. Zwarte kraaien, donkere wolken, dreigend hoge bergtoppen, een hoeve die ‘als een kwaadaardig dier onder de zwaar drukkende sneeuw’ hurkt, en de fijnzinnige manier waarop personages beschreven en geïntroduceerd worden. Aan alles lees je dat er iets staat te gebeuren, alleen is nog de vraag wat dan precies.

Thomas Willmann heeft heel wat in zijn mars, zoveel bewijst hij wel met Het duistere dal. Op sommige momenten wordt zijn wat barokke stijl misschien al te veel een maniertje, maar over heel het boek genomen werkt die stijl toch erg goed. Willmann creëert in zijn roman op meeslepende wijze een wereld waarin de mens – of liever één mens – zowat een goddelijke status gekregen heeft. In het dorp, waar zoveel naar de hemel wijst, de bergtoppen, het kerktorentje, het kruis op de berg, is de hemel zelf ver te zoeken. Een fascinerend verhaal over macht en wraak tegen een gedetailleerd geschilderde, duistere achtergrond.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *