RecensiesRomans

Recensie: Het kleine meisje dat een wolk had ingeslikt, Romain Puértolas

Absurdistische romans doen het al tijden goed, kijk maar naar het succes van De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween, of in vroeger tijden de boeken van Godfried Bomans en P.G. Wodehouse. De Fransman Romain Puértolas had twee jaar terug vooral in eigen land een hit met De wonderbaarlijke reis van de fakir die vastzat in een Ikea-kast. Het kleine meisje dat een wolk had ingeslikt is zijn tweede roman die naar het Nederlands is vertaald. Een roman over een meisje, dat, je raadt het al, met een wolk in haar longen rondloopt.

“We lopen, we rennen, we zwemmen, we kruipen, we hebben nagenoeg alle vermogens van de andere dieren. We kunnen alleen niet op eigen kracht vliegen. Onze botten zijn te zwaar en we hebben geen vleugels. We zijn vaak teveel gehecht aan aardse zaken om ons te kunnen bevrijden van de ketenen die ons aan de grond houden, zodat we er niet werkelijk van kunnen loskomen.” Of toch? De hoofdpersoon in deze humoristische roman is een bevallige jonge vrouw, postbode, die op een dag aanklopt bij Leo Dinges, de verteller van het verhaal. Ze is gekleed in niets anders dan weinig verhullende zwemkleding, en vraagt aan Leo, die luchtverkeersleider is, toestemming om op te stijgen. En dan niet in een vliegtuig, maar gewoon, zelf, “met grote armgebaren, alsof ze bezig was haar oksels te luchten”.

De vrouw blijkt verwikkeld te zijn in een adoptieprocedure voor een meisje uit Marokko, dat in een ziekenhuis ligt vanwege taaislijmziekte. Maar juist nu ze toestemming heeft om haar dochter mee naar Frankrijk te nemen, is er die verdraaide aswolk van een vulkaan in IJsland. Geen enkel vliegtuig in Frankrijk noch in de rest van Europa mag de lucht in, uit angst dat die vliegtuigen massaal als dode vogeltjes uit de lucht vallen als gevolg van asdeeltjes in motoren.

Wanhopig zoekt de vrouw haar toevlucht bij een mysterieuze Chinese piraat die op het vliegveld pamfletten staat uit te delen. Zo komt ze bij een bijzondere sekte in Versailles, waar ze kennis maakt met het hoofd van deze Oosterse kloosterorde, de ‘machtigste’ man op aarde. Hij zal haar zelf leren vliegen, zodat ze op eigen kracht van Parijs naar Marokko kan vliegen. Ze had haar dochtertje immers beloofd dat ze diezelfde dag nog zou komen, en aan een belofte hoor je je te houden.

De kracht van deze roman, en van meer van dit soort absurdistische romans, is dat ze je als lezer relatief eenvoudig weten mee te slepen in een verhaal dat ’te gek voor woorden’ is. Ondanks de ongeloofwaardige gebeurtenissen neemt Romain Puértolas je vloeiend mee in zijn wereld waarin vliegende vrouwen helemaal niet zo bijzonder zijn. Als je er maar in gelooft is zelfs het meest bijzondere verhaal werkelijkheid. Niet voor niets begint de auteur zijn boek dan ook met een citaat van Boris Vian, ‘Dit verhaal is volkomen waar, want ik heb het van begin tot eind verzonnen’.

Toch hoort Het kleine meisje dat een wolk had ingeslikt niet tot de beste boeken van het genre. De humor, die vaak uit woordgrapjes bestaat, is hier en daar wel al te flauw en makkelijk. Bovendien is het verhaal zelf nét niet betoverend genoeg en mist er ook wel wat van de bevlogenheid waarmee bijvoorbeeld een boek als Het leven van Pi geschreven is. De nieuwste van Romain Puértolas is hierdoor een prima zomerleesboek, maar ook niet meer dan dat.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *