RecensiesRomans

Recensie: Hoor nu mijn stem, Franca Treur

Opnieuw een dorsvloer in de nieuwe roman van Franca Treur, maar deze keer met iets minder confetti. Na haar debuut Dorsvloer vol confetti keert de auteur terug naar Zeeland en de besloten wereld van de gereformeerde gemeente op Walcheren. Een ‘vervolg op’ kun je het niet noemen, maar wel lijkt de roman qua thematiek erop voort te bouwen. De hoofdpersoon is dit keer een jonge vrouw die terugkeert naar haar wortels in plaats van een meisje dat droomt van een ander leven.

In de roman komen twee verhaallijnen bij elkaar. Aan de ene kant is er het verhaal van Gina, die na een telefoontje van haar oudtante in de trein naar Middelburg stapt. Ze is een succesvolle radiopresentatrice (of vindt zichzelf in elk geval een succesvolle radiopresentatrice) en staat midden in het leven, en daardoor ver af van de wereld waar ze naar terugkeert. Het andere verhaal in de roman is het verhaal van Ina, een wat onzeker meisje dat haar ouders op jonge leeftijd verloor en nu opgevoed wordt door haar opa en zijn twee ongetrouwde inwonende zussen.

‘Tante Ma’ is ‘bekeerd’, en daardoor iemand tegen wie de hele gemeenschap opkijkt. Want in het wereldje van de gereformeerde gemeente is er maar een klein deel van de gelovigen dat ook echt zeker mag weten dat Gods genade voor hen persoonlijk is. Een zekerheid die over het algemeen er pas kan zijn na een bijzondere geestelijke ervaring, de bekering. En zolang je die zekerheid niet hebt is het wat geloof betreft een en al onzekerheid en kwelling. Dat is in het kort, en enigszins gechargeerd, het geestelijke klimaat waarin Ina opgroeit. Een constante zoektocht naar de zekerheid van het geloof, en altijd het besef dat het eigenlijk allemaal niet uitmaakt wat je doet, want zelf ben je verdorven en alles hangt af van genade.

Nadat Gina gebroken heeft met die wereld, na een opleiding aan het atheneum en vervolgens een studie psychologie in Leiden, keert ze nu terug om voor haar zieke oudtante te zorgen. En daarmee komen de herinneringen aan vroeger terug. Tegelijk heeft ze in het heden genoeg om over in te zitten: haar baan staat op losse schroeven, net zoals haar liefdesleven. Ze is op zoek naar zichzelf.

Het is altijd gevaarlijk om een roman te lezen waarin je veel herkenning kunt vinden uit je eigen leven. Zelf kom ik uit een minder behoudend gezin en geloofsrichting, maar ik ging wel naar dezelfde middelbare school als de hoofdpersoon (en de auteur) en vervolgens voerde mijn weg ook vanuit Zeeland naar Leiden. Om daar lid te worden van een van de andere christelijke studentenverenigingen. Een stuk minder streng allemaal, maar de verhalen en beelden in de roman zijn daardoor wel extra herkenbaar.

Franca Treur schrijft beeldend over het leven in Zeeland en weet de aandacht te trekken met mooie beschrijvingen van zowel de omgeving, als de dagelijkse gang van zaken in het gezin (alhoewel je het eigenlijk geen gezin kunt noemen). De auteur heeft aan weinig woorden genoeg, vaak zijn enkele details in de omschrijvingen en dialogen voldoende om een hele scène neer te zetten. Ook mooi is de manier waarop je meegezogen wordt in de gesloten sfeer en wereld waarin Ina opgroeit. Ergens lijkt het heel veilig om je nooit de grote vragen te hoeven stellen, alles te laten afhangen van regels en wetten die van hogerop komen, de wereld van televisie, film en amusement aan je voorbij te kunnen laten gaan. Uit zo’n wereld vertrekken is dan echt in het diepe springen, zonder te weten of er een bodem is.

Hoor nu mijn stem is een boeiende roman over het leren maken van eigen keuzes en het loslaten van het verleden. De twee verhalen in het boek komen op een mooie manier samen. Treffend zijn daarbij de kleine details die de roman van leven voorzien en de warmbloedige sfeer van het verhaal verklaren.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *