RecensiesRomans

Recensie: Huis van herinneringen, Nicci Gerrard

Samen met haar man Sean French vormt Nicci Gerrard het bekende schrijversduo Nicci French. Onder die naam brengen ze al jarenlang de spannendste thrillers uit. Maar sinds 2003 neemt Nicci Gerrard ook zo af en toe zelf de pen ter hand, en niet onverdienstelijk. Het leverde bestsellers als Nooit vergeten en Het weerzien op. Nu is er Huis van herinneringen, een rustig voortkabbelende roman, waarin de auteur er in geslaagd is om op de achtergrond toch ook wat onderhuidse spanning te verwerken.

De roman vormt de traditionele opbouw van een verhaal over familiegeheimen. Er is een oude vrouw die terugkijkt op haar leven, er is een oud landhuis vol met beloftes van verborgen geheimen en er is een gebeurtenis uit het verleden die zijn onvermijdelijke weerslag heeft op het heden. Die oude mevrouw is in dit geval Eleanor, 94 jaar en vrijwel blind, maar geestelijk nog helemaal bij. Haar kinderen willen graag dat ze bij een van hen komt wonen, maar ze gaat nog liever naar een verzorgingstehuis.

Bij een poging om oude paperassen te verbranden gaat bijna haar huis in vlammen op. Ze wil echter niet dat haar familieleden in haar documenten gaan rommelen wanneer het huis leeggeruimd zal worden. Dus roept ze de hulp in van een vriend van een van haar kleinzoons. Peter is onlangs gedumpt door zijn vriendin en daardoor in een depressie beland. De klus om spullen uit een afgelegen landhuis op te ruimen spreekt hem aan. De afzondering en de spanning van het doorzoeken van oude dingen kunnen hem misschien verder helpen.

Langzaam groeit er een band tussen Peter en de oude Eleanor. Aan de hand van enkele korte brieven die hij vindt, vertelt ze beetje bij beetje haar verhaal. Een verhaal dat terugvoert tot de oorlog. Een verhaal ook dat een licht werpt op de wat moeizame verstandhouding met haar halfzus, en dat gaat over een verloren liefde en de keuzes en opofferingen die deze liefde teweegbrachten.

Nicci Gerrard beschrijft bevlogen het levensverhaal van de bejaarde Eleanor. Vakkundig weeft ze heden en verleden door elkaar heen, en je laat je als lezer makkelijk en gewillig meevoeren over de kabbelende stroom van herinneringen aan vervlogen tijden. Tussen de regels door weet ze een spanning op te bouwen die je doet beseffen dat er iets gebeurd moet zijn dat nu nog steeds van invloed is op de hele familie.

Jammer is dat die spanning niet het hele boek in een constante lijn wordt doorgetrokken. Het uiteindelijke verhaal is misschien wat minder dramatisch dan je op voorhand zou verwachten. Daarnaast gaat de aandacht vooral uit naar Eleanors verhaal, en wordt het karakter van Peter verder weinig uitgediept. Desondanks is het de knappe verdienste van de auteur dat je vanaf het begin wilt weten hoe het verhaal zal aflopen. De losse eindjes neem je dan voor lief. Wat overheerst is een gebalanceerd verhaal over ouder worden, afscheid nemen van het leven en de mensen om je heen, loslaten en tegelijk ook vasthouden aan de herinneringen. Want zonder die herinneringen is het leven niets waard. Een huis is maar een huis, net zoals een mensenleven op zich maar een mensenleven is. Het draait uiteindelijk allemaal om de herinneringen, die je vormen, je houvast en kracht geven.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *