RecensiesThrillers

Recensie: Inferno, Dan Brown

Na een uitstapje in Washington, in The Lost Symbol, is professor Robert Langdon terug in Europa. De hoofdpersoon van inmiddels vier boeken van Dan Brown moet opnieuw zijn beste beentje voorzetten om een geheim te ontrafelen, een geheim waarvan de gevolgen wereldschokkend kunnen zijn.

Robert Langdon bevindt zich in de stad van Dante, Florence, maar waarom dat weet hij niet. Hij wordt wakker in een ziekenhuisbed en blijkt aan geheugenverlies te lijden. Hij heeft maar net tijd om zich te realiseren wat er met hem aan de hand is. Plotseling staat er een in zwart leer geklede vrouw met stekelhaar in de deuropening van zijn kamer die een dokter neerschiet en het pistool richt op Langdon.

Ternauwernood weet hij te ontsnappen, nog altijd onbewust van wat er precies gebeurt en waarom hij in deze achtervolging verzeild geraakt is. Blijkbaar heeft of weet hij iets en zitten ze daarom achter hem aan. Landon krijgt hulp van een blonde vrouwelijke dokter. Al snel wordt echter duidelijk dat niet alleen de onbekende vrouw achter hen aan zit. Een organisatie met een wereldwijde invloed is ook erg geïnteresseerd in Langdon.

Een mysterieus voorwerp in zijn colbert blijkt een projector te bevatten met daarop een aangepaste versie van een tekening van Boticelli van Dante’s hel. Dat is het vertrekpunt voor Langdon. Via een hele reeks van geheime boodschappen moet hij zien te ontdekken waar hij voor zijn geheugenverlies naar op zoek was.

Zoals in Dan Browns eerdere boeken spelen de geschiedenis en beroemde personen uit de geschiedenis een grote rol in het verhaal. De schrijver neemt ons mee langs bekende gebouwen in Florence en twee andere grote Europese steden. Hij doet dat deze keer op zo’n manier dat het nergens langdradig of teveel informatie wordt, een manco dat in zijn eerdere boeken nog wel eens opdook. Namen beschrijvingen van schilderijen, beelden of oude architectuur eerder nog wel eens de vaart uit het verhaal, in Inferno krijgt Langdon nooit veel tijd om op adem te komen en gedetailleerd naar een kunstvoorwerp te kijken.

Ronduit knap is het hoe Dan Brown de oude binnenstad van Florence weet te gebruiken als achtergrond van deze thriller. Verborgen doorgangen achter schilderijen, de lange Vasari-gang die het Palazzo Vecchio met het Palazzo Pitti verbindt, de Grotta Grande in de Boboli-tuinen, mensen die wel eens in Florence geweest zijn zullen alles herkennen. En voor mensen die nog nooit in de stad geweest zijn vormt de speurtocht van Langdon ongetwijfeld voldoende inspiratie om er ook eens naar af te reizen.

Inferno zou geen boek van Brown zijn als er niet ook volop gestrooid zou worden met raadseltjes en verborgen boodschappen. Brown neemt toevlucht tot zijn gebruikelijke repertoire van anagrammen en boodschappen die met een beetje creativiteit tevoorschijn komen.

Inferno biedt voor de fans van Dan Brown – en de fans van spannende historisch-getinte boeken – weer ouderwets waar voor het geld. Het is de ideale zomerthriller, boordevol vaart, spanning en af en toe een cliché te veel. Brown grijpt bovendien voor de afwisseling eens een actueel thema als onderwerp. Maar echt ophef veroorzaken, zoals met zijn bekendste thriller De Da Vinci Code, doet hij niet. Daarvoor heeft zijn boek dit keer misschien wel iets teveel ‘James Bond-proporties’.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *