RecensiesThrillers

Recensie: Mr. Mercedes, Stephen King

Mr. Stephen King is onvermoeibaar – hij heeft inmiddels 57 boeken op zijn naam – en zijn fans zijn dat eveneens. Of hij nu over spoken en bovennatuurlijke zaken schrijft of dichter bij huis blijft, alles wat hij doet lijkt goed te zijn. Na het paranormaal getinte Dr. Sleep is er nu weer een down-to-earth thriller, maar met een personage dat misschien wel net zo angstaanjagend is. Dat is namelijk iemand die ieders buurman zou kunnen zijn. Op een dag rijdt hij met een grote, luxe auto op een rij wachtenden in. Zo iemand van wie je pas achteraf zegt: ‘Hij had altijd al iets merkwaardigs.’

Het is 2009 en de economische crisis is op een hoogtepunt. In een naamloze stad in het midwesten van de Verenigde Staten wordt een grote banenbeurs gehouden. Honderden werklozen staan al vanaf ’s morgens vroeg in de rij, in de hoop – vaak tegen beter weten in – dat er eindelijk eens een baan voor ze in het verschiet ligt. Vanuit de mist doemt plotseling een grote donkere Mercedes op. Anders dan de andere auto’s remt deze niet af, op zoek naar een parkeerplekje. In plaats daarvan zwelt het geluid van de motor aan en boort hij zich de menigte in. Het resultaat: een achttal doden en vele gewonden. De dader ontsnapt op wonderlijke wijze, in de auto blijft een clownesk masker achter, waarop geen spoor van DNA terug te vinden is.

De man die al snel bekend zal staan als de Mercedes Killer is de 28-jarige Brady Hartfield. Een jaar na zijn aanslag neemt hij via een brief contact op met de gepensioneerde rechercheur Bill Hodges. De Mercedes-zaak is een van de weinige uit zijn carrière die hij niet wist op te lossen. De dader – daarder, zoals hij zichzelf foutief noemt – lijkt dit er nog eens in te willen wrijven, een poging om nog een slachtoffer te maken. Niet voor niets verwijst Brady in zijn brief naar het pistool dat de oud-rechercheur vast wel eens liefkozend vastheeft, en waar hij misschien ook wel eens recht in de loop naar binnen kijkt.

En inderdaad, Bill Hodges heeft weinig meer om voor te leven. Zijn vrouw heeft hem verlaten, zijn dochter ziet hij niet vaak meer. Maar de brief van Brady treft hem. En zo ontspint zich een kat-en-muisspel tussen Bill en Brady. Voor Bill de kans om nog eenmaal te schitteren in zijn oude rol, en de stad mogelijk te behoeden voor een nieuwe aanslag.

Stephen King heeft in Mr. Mercedes zijn eigen vertrouwde stijl snel gevonden. Hij combineert een spannend verhaal met veel achtergrond over de personages en de sociale leefomstandigheden. De hoofdpersonen winnen op deze manier aan diepte, maar vooral in het begin vertraagt dit de boel wel een beetje. Pas in de tweede helft kom je tot het besef dat je desondanks ongemerkt het verhaal binnen bent getrokken en kun je het boek niet meer naast je neerleggen. Het is bijzonder hoe Stephen King het steeds weer lukt om je als lezer op die manier bij de lurven te grijpen. Zijn boeken zijn literair gezien misschien geen absolute meesterwerken, toch is het juist zijn eigen stijl die zo kenmerkend is en door heel het boek consistent blijft.

De verhalen die minstens enkele keren per jaar op het nieuws komen laten zien dat de wereld die Stephen King in Mr. Mercedes schetst bittere realiteit kan zijn. In Brady klinken namelijk onvermijdelijk de echo’s door van bijvoorbeeld de Boston-bombers, de schietpartijen op scholen en universiteiten, maar ook de aanslag in ons eigen kikkerlandje, op koninginnedag, te Apeldoorn. Na het lezen kijk je de volgende keer dat je in een grote menigte bent nog weer eens een extra keer argwanend om je heen. De kans dat je zoiets meemaakt is natuurlijk klein, maar helemaal op je gemak ben je nooit meer..

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *