RecensiesRomans

Recensie: Ook dit gaat voorbij, Milena Busquets

De roman Ook dit gaat voorbij van Milena Busquets combineert Spaans temperament met treffende observaties over het leven, de liefde, verdriet en herinneringen. Een persoonlijk boek, want de auteur verwerkte er veel van haar eigen ervaringen in rond het overlijden van haar moeder. Over hoe je gevangen kunt zitten tussen feesten en rouwen, tegen de achtergrond van het idyllische kunstenaarsdorp Cadaqués aan de Spaanse kust.

Na de dood van haar moeder besluit Blanca samen met haar vrienden en kinderen terug te gaan naar het familiehuis in Cadaqués, waar alles haar nog herinnert aan haar moeder. Haar moeder was een flamboyante vrouw, die haar in de opvoeding als een van de belangrijkste lessen meegaf nooit schuld te voelen. ‘De totale afwezigheid van schuldgevoel, en de vrijheid en verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt. Bij ons thuis voelde niemand zich schuldig over wat dan ook, je dacht na en je handelde daarnaar, en als je je vergist had, had het geen zin je schuldig te voelen, dan moest je met de consequenties leven en daarmee uit.’

Die levensinstelling heeft zo zijn effect gehad op de keuzes die Blanca maakte en nog steeds maakt. Ze heeft twee kinderen bij verschillende mannen, is momenteel verwikkeld in een romance met een getrouwde man, de liefde heeft bij haar weinig exclusiefs. Dat zorgt ook voor weinig vastigheid, en met het overlijden van haar moeder – haar enige rots in de branding – stort haar wereld dan ook in. Hoe moet ze verder, zonder de vrouw die haar leven en liefde gaf, en van wie ze ondanks een aantal moeilijke laatste jaren ongelooflijk veel is blijven houden?

Als personage wekt Blanca geregeld irritatie op, met name door haar vrijblijvende levensinstelling die vooral gericht is op haar eigen geluk. Op je veertigste nog geen verantwoordelijkheid durven nemen, je eigen grillen nog niet de baas zijn, van man naar man fladderen als een achttienjarig meisje, geregeld wil je haar door elkaar schudden, haar wat gezond verstand bijbrengen. Tel daarbij op de enigszins snobistische toon (personeel hebben waarbij het ‘net is alsof je geen personeel hebt’) en je krijgt een boek dat niet te verteren zou zijn – als het niet zo goed geschreven zou zijn.

Wat overheerst is echter de rouw en het verlangen naar vroeger dat in elke zin doorschemert. Regelmatig overkomt het je dat je zinnen meerdere keren wilt herlezen, ze op wil slaan in je geheugen. De afwisseling van dit soort diepe zinnen met luchtige scènes uit het familie- en vriendenleven maakt dat de roman desondanks vlot leest.

Meer dan een ode aan een overleden moeder is Ook dit gaat voorbij het portret van een vrouw in verwarring. Een vrouw bij wie het leven door de vingers glijdt, en die uit alle macht probeert zich ergens aan vast te grijpen, ergens houvast te krijgen. Uiteindelijk blijft haar anker steken tussen de herinneringen, op het eerste gezicht minder tastbaar dan mannen, drugs en plezier, maar altijd en overal aanwezig.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *