RecensiesRomans

Recensie: Rivka, Femmetje de Wind

Zowel over de oorlog als over het effect van de oorlog op de generatie die na de oorlog kwam zijn al veel romans geschreven. Journalist en uitgever Femmetje de Wind voegt daar met Rivka een mooie, autobiografisch getinte roman aan toe. Een wel erg voorspelbaar uitgewerkt plot en soms wat stroeve dialogen zorgen ervoor dat het boek minder impact heeft dan zou kunnen.

Rivka Cohen is een ambitieuze journalist bij een modeblad en mag op een dag de bekende en mediagenieke advocaat Daniel Rubinstein interviewen. Vanaf het moment van hun kennismaking is ze door hem gegrepen, en hij door haar. Een bepaalde chemie zorgt ervoor dat ze steeds weer naar elkaar toegetrokken worden. Privéomstandigheden van hen beiden verhinderen dat er ook echt meer groeit dan wederzijdse aantrekkingskracht. Daniel is getrouwd, Rivka heeft een latrelatie met collega Alex. Bovendien kampt ze met een soort identiteitscrisis, veroorzaakt door wat er in het verleden met haar familie gebeurd is.

In de oorlog ontsnapte haar vader Isaac uit een rijdende trein, die op weg was naar Westerbork. Wat hij vervolgens als onderduiker meemaakte bepaalde hem voor de rest van zijn leven. Een groot deel van zijn familie en vrienden werden naar Duitsland afgevoerd en velen overleefden de oorlog niet. Het oorlogstrauma maakt hem na de oorlog moeilijk in de omgang, en zijn gedrag drukt een groot stempel op zijn gezin.

De roman Rivka is opgebouwd uit delen die zich in verschillende tijden afspelen. Zo zien we hoe Rivka als jonge journalist kennismaakt met Daniel, en wordt er vervolgens gesprongen naar tien jaar later, wanneer Rivka inmiddels een gezinsleven heeft opgebouwd. Op dat punt neemt Daniel opnieuw contact met haar op. Hij is op zoek naar zijn roots, en hoopt dat Rivka hem daarbij verder kan helpen. Tussendoor speelt nog het verhaal van wat Isaac in de oorlog meemaakte.

Rivka volgt een klassiek stramien van romans waarin een geheim uit het verleden centraal staat. Daar is op zich weinig mis mee, ware het niet dat een oplettende lezer eigenlijk al vanaf de eerste hoofdstukken kan vermoeden hoe het boek zal aflopen. Zekerheid over dat vermoeden krijg je pas op de laatste pagina’s, maar dit gegeven neemt al een belangrijk deel van het leesplezier weg. Gelukkig heeft Femmetje de Wind een vlotte schrijfstijl die je vakkundig door het verhaal heen loodst.

Als personage komt Rivka het beste uit de verf. Haar emoties en gemoedstoestand zijn geloofwaardig en geven een zekere diepte aan de verder wat voortkabbelende roman. Daniel en vooral ook het vaderfiguur Isaac op latere leeftijd hebben al gauw de neiging wat karikaturaal te worden, wat nog versterkt wordt door de dialogen, die op een aantal momenten iets te gemaakt zijn.

Het is bij nieuwe schrijvers altijd zoeken naar een eigen, onderscheidende stijl, en die lijkt Femmetje de Wind in dit boek nog niet helemaal gevonden te hebben. Je krijgt al snel het idee dit verhaal al eens eerder te hebben gelezen, misschien met andere personages en andere omstandigheden. Indrukwekkend blijft het natuurlijk desondanks wel, vooral ook omdat je weet dat er autobiografische elementen in verwerkt zijn. Zelfs bij een nieuwe generatie, zolang na de oorlog, kunnen oude wonden plotseling weer komen opspelen.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *