RecensiesRomans

Recensie: Terug naar de bergen, Sarah Leipciger

Romans waarin de hoofdpersonages gespiegeld worden aan de natuur en daar op een of andere manier zichzelf terugvinden zijn er genoeg, maar de Canadese auteur Sarah Leipciger voegt er een interessante nieuwe invalshoek aan toe door zich mede te focussen op de onderlinge gezinsrelaties én de relatie tussen mensen en dieren. Dat alles in de sfeervolle, ruwe, uitgestrekte setting van de Canadese bossen en afgelegen kustlijn.

Tom, Curtis, Erin, Elka en Bobbie, dat zijn zo’n beetje de belangrijkste personen in deze debuutroman. Ze zijn met elkaar verbonden door een familieband, die ondanks uiterlijke verwijdering toch blijft trekken. Tom leeft met zijn dochter Erin in een Canadese stad, zijn zoon Curtis komt zo af en toe nog op bezoek. Moeder Elka liet het gezin jaren geleden in de steek, mede vanwege psychische problemen. Die breuk werkt nog altijd door in de levens van Tom, Curtis en Erin. De moeder van Elka, Bobbie, leeft op een dunbevolkt eilandje, en neemt het Tom kwalijk dat Elka op een dag spoorloos verdween.

Het boek opent letterlijk en figuurlijk met een schok. Curtis stapt ’s nachts in de auto en rijdt in de bergen een meisje aan. Hij stopt niet, maar vervolgt zijn weg zonder om te kijken. De roman is niet lineair opgebouwd, wat volgt is een inkijkje in het leven van het gebroken gezin. Tom heeft een eigen bedrijf in de bosbouw, en vertrekt voor langere tijd de bossen in om met een groep werknemers nieuwe bomen aan te planten. Hij heeft een losvaste relatie met een vrouw uit de stad, maar in de afgelegen bossen laat hij zich inpakken door de charmes van Nix, de kokkin die hij inhuurt om voor zijn ploeg te koken.

Tom is een man van weinig woorden, kalm en beheerst, duidelijk meer in zijn element in de vrije natuur dan in relaties met anderen. De liefde die hij voor zijn kinderen voelt kan hij moeilijk uiten, wat zorgt voor een verdere verwijdering. Sarah Leipciger gebruikt soms opvallende metaforen om haar personages diepte te geven. Zo laat ze Tom op een gegeven moment een gewonde havik vangen met behulp van ovenwanten – een stuk meer zachtheid dan hij de mensen in zijn omgeving toont.

In het boek wordt aardig wat tijd uitgetrokken om het leven van Tom in de bossen te beschrijven, wat een beetje ten koste gaat voor de aandacht die er naar zijn kinderen uitgaat. Vooral dochter Erin komt weinig aan bod, hoewel misschien juist haar kant van het verhaal voor nog meer gelaagdheid had kunnen zorgen. Nu is het vooral de relatie tussen Curtis en Tom die wordt uitgediept. Hij is wel het kind dat het meest op de verdwenen moeder Elka lijkt, dus in die zin is de keuze van de auteur ook wel weer logisch te noemen.

Vooral mooi aan Terug naar de bergen zijn de gedeeltes die zich in de natuur afspelen. En gelukkig zijn er daar vele van. We zien de hoofdpersonen worstelen met hun verleden, hun karakter, de omgang met anderen, tegen de achtergrond van ondoordringbare bossen, steile bergen en diepe wateren. Een roman waarin gebrokenheid centraal staat, maar gelukkig niet zonder uitzicht en hoop.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *