RecensiesRomans

Recensie: Toen kwamen de wolven, William Giraldi

Ergens aan het begin van William Giraldi’s nieuwste roman is natuurschrijver Russell Core er getuige van hoe een groepje wolven een wolvenbaby aan stukken trekt. Hij is de binnenlanden van Alaska ingetrokken op zoek naar de overblijfselen van een jongen uit het dorpje Keelut, die door de hongerende wolven zou zijn meegesleurd. Van het lichaam van de jongen echter geen spoor, waarna hij weer terugkeert naar de eenvoudige hut van moeder Medora, waar hem een verrassing wacht.

In Toen kwamen de wolven neemt Giraldi ons mee naar de uitgestrekte ijsvlaktes en ondoordringbare rotspartijen van Alaska, waar mens en dier al duizenden jaren met elkaar samenleven in een complexe relatie. Hier gelden niet de omgangsvormen die de ‘beschaafde’ wereld kenmerken, de wereld van de steden en de wetgevende macht. De auteur trekt paralellen tussen het leven van wolven en de manier waarop de mensen in deze wilde samenleving hun leven hebben ingericht. “Wat er in de loop der tijden is opgetekend met betrekking tot de wijsheid van mensen is van geen betekenis wanneer we worden geconfronteerd met het wilde in onszelf.”

De jongen uit het dorp Keelut is al het derde kind in korte tijd dat door de roedel wolven werd gedood. Om haar zoon te kunnen begraven riep moeder Medora de hulp in van schrijver Core, die voor een van zijn boeken het leven van wolven nauwkeurig bestudeerde. Zijn komst naar het dorp zet een reeks van gruwelijke gebeurtenissen in gang, die Giraldi op eenvoudige maar doeltreffende wijze beschrijft. Want wat is er werkelijk gebeurd, waren het de wolven die het kind doodden of moet de oorzaak eerder bij de mens zelf gezocht worden?

Wanneer Core uiteindelijk na zijn speurtocht door de wildernis in de hut terugkomt, vindt hij het lichaam van de jongen, maar blijkt de moeder verdwenen. Core kan vervolgens weinig anders doen dan de politie erbij te halen. Maar in zijn achterhoofd spookt het Russische spreekwoord ‘Roep de honden niet om je te helpen tegen de wolven.’ Wanneer vader Vernon, militair, terugkeert van zijn missie in een niet nader gespecificeerd land in het Midden-Oosten, mengt ook hij zich in de zoektocht naar zijn vrouw, een spoor van dood en verderf achter zich latend.

Toen kwamen de wolven is een intrigerend verhaal over het kwaad in de mens, dat pas werkelijk tot uiting komt in de meest extreme omstandigheden. Hoewel het grootste deel van de roman zich in het uitgestrekte Alaska afspeelt, zou je kunnen zeggen dat het boek ten diepste ook een verhaal is over de reeks oorlogen die Amerika uitvocht in het Midden-Oosten. Juist op die plekken waar de mens met zichzelf geconfronteerd wordt, waar beschaving ver te zoeken lijkt, komt de ware aard te voorschijn. En daar word je niet direct heel vrolijk van.

William Giraldi beschrijft de wildernis in Alaska op een weinig poëtische maar des te indringender manier. Soms laat hij zich gaan in een wat meer lyrische beschrijving, al snel komt dan het rauwe realisme weer om de hoek kijken. Als buitenstaander krijg je een scherp afgetekend beeld van het leven in het teruggetrokken dorpje. Hoe dieper je doordringt in de levens van deze zonderlinge mensen, hoe meer je tot het besef komt dat er ergens iets goed mis is. Maar wat precies? En zit er misschien iets van het wolfachtige in ieder mens?

De kracht van Giraldi’s roman zit hem deels in de indringende manier waarop de auteur je meesleept het verhaal in. Maar ook indrukwekkend is zijn vermogen om dieper door te dringen tot het wilde kantje in de menselijke natuur, een kant die we zelf maar al te graag bedekken onder een dikke laag witte sneeuw.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *