RecensiesRomans

Recensie: Ventoux, Bert Wagendorp

Sinds Petrarca de Mont Ventoux in de 14e eeuw beklom, zijn er mensen geweest die het hem na wilden doen. Petrarca deed het om naar eigen zeggen het uitzicht vanaf de top te zien – en hij wordt daarmee beschouwd als misschien wel de eerste moderne toerist. In Bert Wagendorps Ventoux beklimmen vier vrienden de berg per fiets, niet om van het uitzicht te genieten maar om terug te kunnen kijken op hun eigen leven. En om te verwerken.

Bijna dertig jaar eerder hadden twee van de vier de berg namelijk ook al eens beklommen met de fiets. Maar toen was er nog een ander bij. Ze vormden een hechte vriendenkring, Bart, Peter, André, Joost, David en de mooie Laura. Ze groeiden op in het Zutphen van de jaren ’60 en ’70 en de jongens zijn waarschijnlijk allemaal wel even verliefd geweest op Laura. Maar met Peter had Laura een speciale band. “Ze was gefascineerd door wat ze onmiddellijk herkende als iets buitengewoons.” Peter was namelijk dichter en blonk daar zo in uit dat hij op jonge leeftijd al door een uitgever ontdekt werd. Zijn beste gedichten gingen over Anna – maar eigenlijk over Laura.

Na hun eindexamen is het onvermijdelijk dat de wegen zich scheiden. Om een periode af te sluiten – en vanwege de liefde voor de fiets die ze in hun jeugd ontwikkelden – vatten Joost en Bart het plan op om de Ventoux per fiets te gaan beklimmen. De anderen gaan mee, maar dan vooral om lekker op de camping te hangen. Op het laatst besluit Peter ook de berg op te willen klimmen, zonder training of voorbereiding. De roman komt tot een dramatisch hoogtepunt wanneer de jonge dichter door een onbesuisde afdaling dodelijk ten val komt.

Ventoux is een roman over oude vriendschappen en sluimerende herinneringen. De oude vrienden waren elkaar jarenlang uit het oog verloren, maar met een telefoontje is alles weer goed en komen de verhalen weer bovendrijven. Wagendorp laat mooi zien hoe er gaandeweg het opnieuw oppakken van het contact steeds meer openheid ontstaat tussen de mannen. Dingen die vroeger niet gezegd konden worden zijn opeens bespreekbaar. De personages zijn gegroeid in het leven, sterker geworden, ze hebben geleerd van hun fouten. En tegelijk schuilt er in die ouder geworden lichamen nog steeds de onzekerheid van vroeger, de vragen, de angst.

De terugkeer van Laura heeft een louterende werking op de levens van alle vier de vrienden. Ze nodigt de vrienden uit naar de Provence, om te praten. Hierdoor aangestoken, en door een sluimerende midlifecrisis, vatten ze het plan op om de geduchte berg opnieuw te beklimmen. Zoals in de gedichten van Petrarca is Laura de muze waar alles uit voortkomt en tegelijk de oplossing van hun moeiten. Door de nieuwe ontmoeting met Laura, bovenop de berg, kunnen ze het verleden eindelijk beter begrijpen en daardoor ook afsluiten.

Journalist en schrijver Bert Wagendorp heeft een prettige schrijfstijl. Hij doorspekt zijn boek met anekdotes uit de wielergeschiedenis, zonder die te verheerlijken en zonder dat ze het plot overschaduwen. Op licht ironische toon schrijft hij ook over doping (“Vroeger gooiden ze er wat in en trokken ze ten aanval, maar dat mag tegenwoordig niet meer.”). Maar ondanks dat het in het boek voor het grootste gedeelte over wielrennen gaat, is Ventoux geen wielerboek. Eerder een boek over het wezen van vriendschap en de breekbaarheid van het leven.

Het enige dat je Wagendorp zou kunnen verwijten is het feit dat het boek leest als een trein die te vroeg bij zijn eindbestemming is. Het leest namelijk soms wel erg makkelijk weg, en voor je het weet sla je dan ook alweer de laatste bladzijde om. Dat je dan op het eind ook nog moet lezen hoe het leven van de hoofdpersonen verder gaat, maakt de roman net iets teveel af. Iets meer mysterie zou niet misstaan hebben, zeker niet op een berg die al met zoveel mysterie omgeven is.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *