RecensiesRomans

Recensie: Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist), Edward Kelsy Moore

Professioneel cellist Edward Kelsy Moore verwisselde zijn muzikale carrière voor een literaire. Met succes kun je wel stellen, want zijn debuutroman Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) is een warme, ontroerende roman waarin de kracht van vriendschap centraal staat. Het dorpje Plainview in de zuidelijke Amerikaanse staat Indiana is het decor van het verhaal over drie vriendinnen: Odette, Clarice en Barbara Jean, bijgenaamd The Supremes. Al sinds 1967 ontmoeten de onafscheidelijke vriendinnen elkaar in de ‘diner’ Earl’s All-You-Can-Eat, waar ze alle roddels, geheimen en problemen delen.

Odette laat zich door weinig dingen angst inboezemen. Ze is gelukkig getrouwd met James, heeft drie kinderen en ziet dode mensen. Ze praat met haar overleden moeder, maar de laatste tijd hangt ook Eleanor Roosevelt rond, die vooral geïnteresseerd is in de mensen die binnenkort zullen sterven. Odette voelt zich al een tijdje niet goed en krijgt van haar arts te horen dat ze kanker heeft. Ze heeft een zwaar gevecht voor de boeg.

Clarice is getrouwd met Richmond, die haar keer op keer ontrouw is.  Ze gaf haar droom om bekend pianiste te worden op om een gezin te stichten en heeft zich schijnbaar bij het overspel van haar man neergelegd. Maar na veertig jaar moet ze dan toch beslissen of ze bij hem blijft of hem verlaat en voor zichzelf kiest.

Barbara Jean groeide op bij haar chronisch dronken moeder en verschillende stiefvaders. De enige les van haar moeder was om te trouwen met een rijke man. Hoewel ze verliefd is op een blanke jongen, trouwt ze met de rijke Lester. Nadat Lester is gestorven heeft ze haar sluimerende alcoholisme niet meer onder controle. Met behulp van haar vriendinnen zal ze haar verleden onder ogen moeten komen.

Moore weeft de drie levens van Odette, Clarice en Barbara Jean prachtig door elkaar. Heden en verleden wisselen elkaar af, waardoor zich langzaamaan een beeld vormt van het ontstaan van de diepe vriendschap en de verschillende gebeurtenissen uit hun jeugd die hen hebben gevormd tot de personen die ze nu zijn. Zonder al te veel dramatiek en zonder het te bagatelliseren verwerkt Moore op de achtergrond de impact van de rassenproblematiek uit de jaren ’60 van de vorige eeuw in de levens van de hoofdpersonen. De vriendinnen hebben nog een appeltje te schillen met schimmen en geheimen uit hun jeugd.

Door het ontbreken van een rode draad in de eerste kwart van het boek komt het verhaal moeizaam op gang. De grote hoeveelheid nieuwe personages op de eerste 70 bladzijdes werkt enigszins verwarrend. Het lijkt alsof Moore zijn cello nog aan het warmspelen is voordat hij aan het daadwerkelijke concert kan beginnen. Wanneer hij eenmaal goed opgewarmd is verandert het rommelige begin in een vloeiend geheel en ontvouwt zich een warm verhaal over drie sterke vrouwen….

Moore weet de juiste balans tussen humor en drama te vinden. De gesprekken tussen Odette en haar dode moeder zijn scherp en geestig. De ‘vete’ tussen Clarice en haar nicht Veronica is ronduit hilarisch. De dramatische gebeurtenissen in het leven van Barbara Jean raken je diep. Wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) is een gelaagd verhaal met een wat rommelige start, een geweldig vervolg vol onverwachte plotwendingen en een onvoorspelbaar einde. Aan het einde van het boek heb je nog steeds geen idee van wat Odette niet vertelde (maar James allang wist) – de oorspronkelijke titel The Supremes at Earl’s Al-You-Can-Eat dekt de lading beter – maar heb je Odette, Clarice en Barbara Jean in je hart gesloten.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *