RecensiesRomans

Recensie: De hemel boven Parijs, Bregje Hofstede

Hoe is het om na meer dan 20 jaar ineens een oude liefde terug te zien, even jong als toen, even mooi, in de gestalte van een onbekende? Het gebeurt Olivier, hoogleraar kunstgeschiedenis, van middelbare leeftijd. Debutant Bregje Hofstede schreef een intrigerend en mooi verhaal over liefde, tijd, Parijs, en over verliezen en opnieuw vinden.

“Olivier keek naar haar en het beeld op zijn netvlies schokte, als bij een diaprojector die wordt aangestoten; er schoof een oude dia over de huidige, zodat hij even niet wist waar hij naar keek, naar nu of naar lang geleden.” Met dat beeld beschrijft de auteur hoe haar hoofdpersoon Olivier kennismaakt met Fie, kort voor Sofie, een Nederlandse uitwisselingsstudente die bij hem in de collegebanken aangeschoven is. Ze doet hem denken aan zijn oude jeugdliefde Mathilde, met wie hij een onstuimige, hartstochtelijke relatie had, zoals je die eigenlijk alleen maar kunt hebben als je jong bent.

Het beeld vormt ook de opmaat van het verdere verhaal waarin uit de doeken wordt gedaan hoe Olivier omgaat met die plotselinge verschijning van een personage uit zijn verleden, een verleden dat hij dacht te hebben afgesloten. Maar met Fie komen ook alle herinneringen terug, en opent zich de doos met foto’s, verhalen en gebeurtenissen waarin Mathilde een rol speelde. De straten in Parijs transformeren zich langzaam weer tot de straten waar hij in zijn jeugd door liep. Wat voorbij is komt terug, wordt weer tastbaar. Olivier neemt Fie bijna ongewild onder zijn hoede, eerst als vaderfiguur, maar steeds weer schuift de dia van het verleden voor het heden en ziet hij in Fie zijn vroegere liefde terug.

Lijkt Fie alleen maar heel erg veel op Mathilde, of zijn er meer overeenkomsten? Is Fie voor Olivier een ideaalbeeld, de geïdealiseerde vrouw, zoals kunstenaars vroeger op zoek waren naar het ultieme kunstwerk, de ultieme afbeelding van de werkelijkheid? Bregje Hofstede verbindt kunstgeschiedenis en liefde op meerdere niveaus met elkaar en legt de diepere oorzaken bloot waarom mensen elkaar aantrekken – en afstoten. De hemel boven Parijs is een scherpzinnig en gedurfd debuut waarin bijna alles als puzzelstukjes in elkaar past. Het wat frivole einde en de hier en daar banale observaties geven de roman een charme die veel andere debuten nog missen.

De roman valt bovendien op door de volwassen schrijfstijl en de manier waarop Parijs tot leven komt. De combinatie van Parijs en de inbreuk van het verleden in het heden doen onvermijdelijk wel wat denken aan de romans van Modiano, waarin tijd op eenzelfde – zij het indringender – manier vloeibaar wordt. Met boeiende, indringende observaties, goed uitgewerkte personages en een strak gecomponeerde verhaallijn houdt de auteur je aandacht tot het eind toe stevig vast.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *