RecensiesRomans

Recensie: De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry, Rachel Joyce

Harold Fry, een kleinburgerlijke gepensioneerde Engelsman, hoort op een dag dat een al lang uit het oog verloren collega ongeneeslijk ziek is en besluit haar een briefje te sturen. Eenmaal bij de brievenbus aangekomen bedenkt hij in een opwelling om de brief te voet te gaan brengen: een tocht van ruim duizend kilometer. Zijn belevenissen tijdens deze pelgrimage vormen de basis van een wonderlijk wandelverhaal waarmee Rachel Joyce debuteerde.

Harold Fry zit zich dagelijks stierlijk te vervelen in zijn huis aan Fossebridge Road in het zuid-Engelse Kingsbridge, South Hams. Echt praten met zijn vrouw Maureen doet hij allang niet meer; ze slapen zelfs gescheiden van elkaar. Sinds zijn pensionering onderneemt Harold niet veel meer en er is geen contact meer met hun enige zoon, David.

Op een dag levert de postbode een brief af van Queenie Hennessy, één van de weinige collega’s op de brouwerij waarop hij enigszins gesteld was geraakt. In de brief schrijft ze dat ze kanker heeft en ongeneeslijk ziek is. Harold schrijft een onbeholpen briefje met wat troostende woorden, trekt zijn bootschoenen aan en wandelt richting brievenbus om het briefje te posten. Zich schuldig voelend over zijn gebrek aan toereikende woorden besluit hij verder te lopen, naar de volgende brievenbus. Maar ook daar loopt hij verder. Bij een pompstation vertelt Harold aan het meisje achter de balie over zijn brief. Ze vertelt hem dat ze een tante had die ook ten dode was opgeschreven wegens kanker, maar uiteindelijk bleef de tante leven. Door te geloven.

De openhartigheid van het meisje over de kracht van haar geloof doet Harold duizelen. Hij besluit om Queenie op te gaan zoeken in het verpleeghuis in Berwick-upon-Tweed, en laat haar via een zuster weten dat hij onderweg is: “Zeg haar maar dat Harold Fry onderweg is. Ze hoeft alleen maar te wachten. Want ik ga haar namelijk redden. Ik zal blijven wandelen en zij moet blijven leven. Wilt u dat tegen haar zeggen?”

Zonder voorbereiding en met een conditie van niks begint Harold te lopen. Onderweg vertelt hij over zijn reis aan de mensen die hij tegenkomt. De mensen vinden het fantastisch wat hij doet. Harold voelt zich voor het eerst in zijn leven speciaal en ondanks de pijn in zijn kuiten en vreselijke blaren zet hij door. Her en der krijgt Harold wat spulletjes toegestopt en wordt hem onderdak aangeboden.

Het verhaal neemt je in wandeltempo mee naar de gemoedelijke heuvels van het Britse landschap. Terwijl Fry voet na voet de weg naar Queenie aflegt, krijg je als lezer toegang tot de gedachten, frustraties en angsten van Harold. Je maakt de kille afstand van twee echtelieden die elkaar niets meer te zeggen hebben van dichtbij mee. Harolds enige zoon David speelt een belangrijke rol in het ontsporen van zijn huwelijk, zoveel is duidelijk, maar het waarom hiervan komt pas later in het boek aan bod.

Nadat de pers lucht krijgt van Harolds eenzame voettocht en zijn motivatie om een kankerpatiënt van de dood te redden, wordt Harold na verloop van tijd vergezeld door een flinke schare volgelingen, die hem echter flink oponthoud bezorgen. Maar hij wil niemand tekort doen en accepteert hun gezelschap. Langzaam groeit zijn eenzame pelgrimstocht uit tot een Life of Brian-achtig circus. Maar er ontstaat tweespalt binnen de groep, waardoor Harold de tocht alsnog alleen afmaakt en duidelijk wordt hoe Queenie, zijn vrouw Maureen en zoon David zich werkelijk tot hem verhouden.

Rachel Joyce weet op een knappe manier de voettocht van Harold Fry te beschrijven. Door simpelweg honderden kilometers af te leggen op bootschoenen en de mensen die hij ontmoet met open vizier te benaderen weet de hoofdpersoon op 65-jarige leeftijd alsnog betekenis te geven aan zijn leven en talloze mensen te inspireren. Het verhaal ontrolt zich traag, net zoals een landschap dat in wandeltempo veel langzamer verandert dan we gewend zijn als automobilist, maar waardoor wel ineens allerlei kleine details opvallen. De geduldige lezer wordt zodoende beloond met een reeks van kleine, herkenbare gebeurtenissen die het leven zin geven, mits je ervoor openstaat.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *