De Britse auteur Emily Barr schreef tot nu toe 12 boeken in het grensgebied van de chicklit en de thriller. De perfecte leugen is een van haar bekendste boeken en met recht: het is een goed leesbaar, plotgedreven roman met psychologische kantjes en een goed oplopende spanningsboog.
Lucy Riddick is een vrouw van in de dertig die het op het eerste gezicht niet slecht heeft. Een huisje in het idyllische kustplaatsje Falmouth, een leuke baan in een café, een knappe, liefhebbende vriend en een goede vriendin, die ook nog eens haar schoonzus is. Maar toch heeft ze het gevoel dat ze nooit helemaal zichzelf kan zijn. Want ze draagt een geheim met zich mee, waarvan ze niet wil dat iemand het te weten komt. Op een mooie zomerse dag klimt een van de kinderen van haar schoonzus een steile klif bij het strand op. Uit angst dat het kind naar beneden zal vallen klimt Lucy zonder na te denken haar achterna. Ze weet het tot een goed einde te brengen, en is zo plotseling ongewild het middelpunt van aandacht: het staat op camera. Dat betekent tegelijk dat aan haar rustige leventje een einde lijkt te komen.
Nu ze landelijk in het nieuws is geweest, weet ze dat het niet lang kan duren voordat haar verleden haar zal achterhalen. De enige keuze die ze heeft is alles achter zich te laten en ergens anders een nieuw leven te beginnen. Hoe moeilijk die keus ook is, ze zet door en verzint een plan om ongemerkt te kunnen verdwijnen. Haar doel is Venetië, dat was immers de plek die op de poster stond die ooit in haar moeders kamer hing. Toen haar moeder nog leefde, een tijd waarin ze nog onbekommerd jong en vrij kon zijn.
De perfecte leugen bestaat uit vrij korte hoofdstukken waarin afwisselend tussen het heden en verleden en tussen verschillende personages afgewisseld wordt. Dat houdt de vaart in het boek, en ondanks dat dit wat meer afstand schept, werkt die fragmentarische aanpak wel. Stukje bij beetje kom je meer te weten over het verleden van Lucy, en waarom en voor wie ze op de vlucht is.
Er zitten wel wat onvolkomenheden in het plot, maar door de vlotte schrijfstijl en de sterke karakteropbouw vergeef je die de schrijfster al gauw. Ze slaagt er goed in om de angst die als een schaduw over Lucy’s leven hangt op de lezer over te brengen. Angst voor het verleden, angst om aan haar naasten op te biechten wat ze allemaal meegemaakt heeft. Die angst wordt geloofwaardiger naarmate duidelijk wordt wat voor drama zich afspeelde in de jeugd van Lucy. Sterk zijn ook de beschrijvingen van de omgeving waar Lucy naar vlucht. Het broeiende Venetië komt tot leven in alle facetten: de stinkende grachtjes, de prachtige kerken, de drukte van de Rialtobrug.