Verhalen zijn soms een manier om de werkelijkheid te ontvluchten, om even buiten de tijd te stappen naar een andere wereld. Een wereld die je zelf kunt vormgeven. Maar voor de vader van Samir, de hoofdpersoon in De zoon van de verhalenverteller, zijn verhalen nog iets meer dan een vlucht uit de werkelijkheid. Vooral de verhalen die hij voor het slapen gaan aan zijn zoon vertelt.
Voor Samir vormen de verhalen over Libanon een aanknopingspunt voor de zoektocht die hem een groot deel van zijn jeugd en jongvolwassen leven zal bezighouden. Want op een dag laat zijn vader het jonge gezin plotsklaps in de steek. Nooit wordt meer wat van hem gehoord. Tot aan dat moment zag het leven in Duitsland er nog rooskleurig uit. In 1983 kwamen vader en moeder als vluchteling naar Duitsland, na enkele jaren kregen ze een verblijfsvergunning en inmiddels leken ze goed geïntegreerd.
Samir trekt vaak met zijn vader op, het gezin voelt zich thuis in een straat met voornamelijk Libanese buren, alhoewel de jongen steeds vaker wat eigenaardigheden in het gedrag van zijn vader bespeurt. Een oude dia, waarop zijn vader in militaire outfit staat, maakt de situatie nog raadselachtiger. Wat is er gebeurd in het verleden van zijn vader, wie was hij toen hij nog in Libanon woonde? Was de dia misschien de reden dat zijn vader verdween? En wat gaf hij de avond voor zijn vertrek aan zijn vriend en buurman Hakim?
Aan de hand van geschiedenisboeken over Libanon, kranten uit de tijd van de burgeroorlog die het land verscheurde en de verhalen van zijn vader gaat Samir op onderzoek uit. Het beheerst zijn leven na zijn studie zodanig dat er geen ruimte is voor andere dingen, zoals vrienden of familie. De enige constante factor is zijn liefde voor de dochter van Hakim, Yasmin – ondanks dat hij haar jarenlang uit het oog verliest.
De op jonge leeftijd naar Duitsland geëmigreerde schrijver Pierre Jarawan neemt je in zijn debuutroman mee op een tocht door de voor ons veelal onbekende geschiedenis van het land van zijn vader, Libanon. Tegenwoordig is het land vrij rustig, ondanks de grote toestroom van vluchtelingen uit Syrië, maar enkele decennia geleden werd ook dit land verscheurd door een burgeroorlog. Het land heeft te maken met een zeer gemengde bevolking van christenen, moslims (soennieten en sjiieten) en andere groeperingen, terwijl geen enkele groep echt de boventoon voert. Dat zorgt altijd voor een precair evenwicht, en soms gaat het dus mis, zoals bleek tijdens de burgeroorlog.
Wat De zoon van de verhalenverteller boeiend maakt is de mengeling van geschiedenis en de speurtocht van Samir. Geregeld verliest de auteur zich echter in de details, waardoor niet elk gedeelte even vlot leest. Ook de fragmentarische schrijfstijl en afwisseling tussen tijden en plaatsen werkt niet altijd mee. Maar op zijn best is de auteur wanneer hij het leven en de cultuur van het Libanese immigrantengezin afzet tegen de Duitse samenleving, en parallellen trekt tussen de geschiedenis van dertig jaar terug en nu. Opnieuw zitten sommige Duitse wijken vol met vluchtelingen, en opnieuw zijn er spanningen tussen bevolkingsgroepen in Libanon. Bovendien blijft de zoektocht van Samir je steeds weer het verhaal inslepen. Want lukt het hem om zijn vader terug te vinden, en is dat eigenlijk wel het werkelijke doel van zijn zoektocht?