Dennis Rijnvis: “Ik geloof in ouderwetse mond-tot-mondreclame”

Op 8 maart j.l. verscheen Savelsbos, een psychologische thriller over vier vrienden die in hun jeugd verantwoordelijk zijn gehouden voor de verdwijning van een meisje, maar zelf volhouden onschuldig te zijn. In een wanhoopspoging om de waarheid te achterhalen keren ze als volwassenen terug naar de plek waar ze hun jeugdvriendin kwijtraakten: de mergelgroeves in het Limburgse Savelsbos. MustReads vroeg debutant Dennis Rijnvis, die als wetenschapsjournalist schrijft voor Nu.nl, de Volkskrant, Quest en KIJK, naar zijn ervaringen met het schrijven van fictie. MR: Je debuut heet ‘Savelsbos’. Wat inspireerde je om het Limburgse Savelsbos als setting te kiezen voor je boek? Ben je er tijdens het schrijven vaak geweest om de sfeer op te snuiven of details op te merken? DR: Het Savelsbos is een hellingbos dat on-Nederlands mooi aandoet. Maar tegelijkertijd heeft het een schaduwzijde in de vorm van de mergelgroeves. In de ondergrondse gangen kun je gemakkelijk verdwalen en ben je totaal van de buitenwereld afgesloten. Daarmee was het de perfecte locatie voor mijn thriller. In Savelsbos gaan drie mannen terug naar de plek in de mergelgroeves waar ooit hun jeugdvriendin verdween. Ze zijn vastbesloten om de waarheid te achterhalen en ontvoeren mensen uit hun voormalige woonplaats die in hun ogen iets met de verdwijning te maken moeten hebben gehad. MR: Als journalist schrijf je in je dagelijks level veel non-fictie artikelen. Wat vond je het meest lastig aan het schrijven van fictie? DR: Vooral de lengte van het verhaal was een uitdaging. Als journalist schrijf ik artikelen van hooguit 3.000 woorden, dit boek bestaat uit 80.000 woorden. Het moeilijke aan fictie vond ik verder dat je fantasie alle kanten op kan gaan, maar dat blijft zonder gevolgen. Als je iets geks verzint, bijvoorbeeld een personage dat een vreemde beslissing neemt, dan moet dat de lezer dat in de rest van het boek een beetje kunnen voelen aankomen, of op zijn minst achteraf kunnen verklaren. Kortom: je blijft het verhaal veranderen, het blijft eeuwig doorgroeien en het is nooit echt af. Dat is heel anders bij een non-fictie verhaal. MR: Je werkt al aan een tweede boek. Welke lessen neem je mee van het schrijven van je eerste boek? Ik denk dat ik iets meer aan planning van het plot zal doen. Uiteindelijk ben ik erg tevreden over de verhaallijn van Savelsbos, maar ik heb er erg lang over gedaan, omdat ik niet wist hoe het boek zou aflopen toen ik begon met schrijven. Bij mijn volgende boek wil ik op zijn minst ongeveer weten waar het naar toe gaat. Dat werkt efficiënter, maar ik denk ook dat het boek daardoor beter kan worden, omdat je bij het schrijven van de eerste zin dan al weet waarmee je de lezer uiteindelijk wilt verrassen. MR: Je doet ook mee aan het debutantenblog. Hoe kwam het idee voor deze blog tot stand? Wat is – naast het feit dat jullie allemaal debutant zijn – de grootste gemene deler? DR: Het idee kwam van Myrthe van der Meer, schrijfster van Paaz. Verder worden we allemaal vertegenwoordigd door de  literair agenten Paul Sebes en Willem Bisseling, maar dat is eigenlijk toeval. We zijn natuurlijk ook allemaal jong en hoopten ons succes te bespoedigen met het blog. Of dat gelukt is weet ik niet, maar ik heb in ieder geval veel plezier gehad bij het schrijven van de stukjes.  Voorlopig gaan we er nog even mee door. MR: Het is anno 2013 lastig om op te vallen met een boek. Welk element is voor jou het belangrijkst? (denk aan recensies, zichtbaarheid in boekhandel, online promotie, etc) DR: Het klinkt heel ouderwets, maar ik denk toch dat een boek zichzelf uiteindelijk verkoopt. Je kunt er de hele dag over twitteren of vreemde acties bedenken, zoals een whatsappje sturen naar elke lezer, maar uiteindelijk kopen mensen een boek voor het verhaal en de stijl. Dat Savelsbos nu is genomineerd voor de Schaduwprijs, de prijs voor het beste spannende debuut kan natuurlijk ook helpen. Verder geloof ik dat je als debuterende schrijver niet bang moet zijn om je boek bijvoorbeeld bij speciale acties gratis weg te geven in de vorm van een ebook. Mensen moeten eerste de kans krijgen om kennis te maken met je stijl en je verhalen, waarom zouden ze meteen 20 euro betalen voor een boek waarvan ze de schrijver niet kennen? Recensies kunnen natuurlijk helpen. Maar ik geloof meer in de ouderwetse mond-tot-mondreclame, we blijven mensen, geen internetzoekmachines die hun oordeel bepalen op basis van berichten op internet. Als een goede vriend zegt dat ik een boek echt moet lezen en me in de kroeg vertelt waarom, dan is de kans veel groter dat ik het boek koop dan wanneer ik een tweet lees van iemand die roept dat een boek geweldig is. Sterker nog: ik word een beetje opstandig van alle lezers, schrijvers en uitgevers die op Twitter en Facebook roepen hoe fantastisch hun boeken zijn.