Inspiratie

Recensie: Duel met paard, Pauline Genee

Over het algemeen wordt met grote zekerheid aangenomen dat paarden niet kunnen praten, rekenen of schrijven. Wie begint te lezen in Duel met paard, de debuutroman van Pauline Genee, kan wel eens sterk aan deze overtuiging gaan twijfelen. Tegen de achtergrond van een sterk veranderend Berlijn wordt het verhaal geschetst van een bijzonder paard, zijn oude baasje Wilhelm Van Osten en de flamboyante schilder Emilio Rendich. De grote vraag is: kan paard Hans echt rekenen of zijn het kunstjes?

Het is 1904 en het publiek in Berlijn stroomt samen op de binnenplaats van Griebenowstrasse 10, de woning van Van Osten en zijn paard Hans. Allen willen ze met eigen ogen zien of het in de kranten gepresenteerde “wonderpaard van Berlijn” echt kan rekenen. Net als de meeste aanwezigen laat ook toevallige passant Emilio Rendich, schilder uit Italië, zich overtuigen door het optreden van Hans. Hij keert een dag later terug naar de binnenplaats om Van Osten ervan te overtuigen zich te laten portretteren met zijn paard. Van Osten is eerst terughoudend, hij wil slechts wetenschappelijke erkenning van de talenten van zijn paard en heeft geen intentie om beroemd te worden. Rendich weet hem echter te overtuigen en hoopt op een langverwachte grote doorbraak in zijn carrière als zijn portretten van het wonderpaard en diens baas tentoongesteld zullen worden wanneer de beroemdheid van het paard zal toenemen. Gaandeweg raakt de wetenschappelijke wereld overtuigd van de rekenkunsten van Hans, terwijl Rendich, die Van Osten en Hans intensief observeert ten behoeve van zijn portrettenserie, steeds meer gaat twijfelen. Kan Hans werkelijk worteltrekken en staartdelingen maken of traint Van Osten zijn paard zo dat hij zijn paard kan sturen?

Eenmaal begonnen met lezen in Duel met paard is het moeilijk om te stoppen. Je maakt als lezer eerst kennis met de hysterie rondom het wonderpaard, zowel in de media als bij de persoonlijk betrokkenen. Je kunt alleen maar bewondering hebben voor het bijzondere paard en zijn briljante baas. Gaandeweg word je echter langzaam overvallen door de eerste twijfels. Genee laat je voortdurend heen een weer slingeren tussen hoop en scepsis. Zal Hans misschien toch…? Of toch echt niet?

De afwisseling tussen de perspectieven van Van Osten en Rendich zorgen voor de juiste dynamiek in het verhaal. Wanneer Rendich aan de oprechtheid van Van Osten begint te twijfelen maak je als lezer vervolgens kennis met de keerzijde van het verhaal: de visie van Van Osten op het hele gebeuren. Genee zorgt er op vernuftige wijze voor dat je als lezer je sympathie voor en geloof in een van de twee (Van Osten of Rendich) voortdurend moet heroverwegen. Het zorgt ervoor dat je wilt blijven lezen. Als je dat voor elkaar krijgt als auteur heb je wat mij betreft een geweldig boek geschreven dat absoluut een aanbeveling verdient.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *