De Franse schrijfster Claudie Gallay heeft weinig woorden nodig om tot in de diepste zielenroerselen van haar personages door te dringen. In haar vorige romans maakte ze daarbij al veelvuldig de verbinding tussen natuur en psyche (De branding, Liefde is een eiland), ook in Een deel van de hemel is een grote rol weggelegd voor de natuur.
Op een dag krijgt Carole via de post een glazen sneeuwbol toegestuurd. Dat doet haar besluiten naar haar geboortedorp Le Val af te reizen. Een klein dorp, hoog in de Franse Alpen. De sneeuwbol was namelijk de manier van haar vader Curtil om aan te kondigen dat hij terug zou komen. Curtil liet zijn gezin vroeger geregeld in de steek voor een van zijn verre reizen, waarbij de zorg voor Carole, Philippe en Gaby volledig op hun moeder, zijn vrouw terechtkwam.
Ook Philippe en Gaby hebben zo’n bol gekregen. Zij wonen allebei nog in Le Val, Carole is al geruime tijd geleden weggetrokken uit hun geboortestreek. Het is enkele weken voor kerst, ze gaan er van uit dat Curtil rond de kerst wel zal opduiken. Carole neemt haar intrek in de vakantiebungalow van de uitbater van het plaatselijke restaurantje. Haar terugkeer raakt niet onopgemerkt, voor Carole zelf is het de gelegenheid om in het verleden te duiken. Dat van haar, maar ook het gezamenlijke verleden dat ze deelt met haar broer en zus. Ze staat bovendien op een kruispunt in haar leven: haar dochters zijn net het huis uit, en haar man heeft haar verlaten.
Vanzelf gaan de gedachten terug naar een traumatische gebeurtenis uit haar jeugd. Carole geeft zichzelf de schuld van wat er gebeurd is en wat dat voor haar zus Gaby betekende. Terwijl de winter invalt, de bergen wit worden en de gemoederen in het dorp oplopen vanwege de bouw van skipistes, krijgt Carole de tijd om in het reine te komen met het verleden. Intussen laat de ongrijpbare Curtil maar op zich wachten..
Claudie Gallay schrijft op lichte toon, met korte, eenvoudige zinnen en in afgebakende hoofdstukken. Elk hoofdstuk is een dag, en elke dag ziet er voor Carole min of meer hetzelfde uit. Ze werkt wat, gaat naar het restaurant om te eten, praat met haar vroegere dorpsgenoten en haar familie, loopt een rondje door de natuur en haalt vooral herinneringen op. Dat lijkt een vrij saai gegeven voor een roman, maar toch is Gallay er in geslaagd haar boek een goede spanningsopbouw mee te geven. Gaandeweg kom je meer te weten over wat er in het verleden is gebeurd en waar de lichte spanning tussen Philippe, Gaby en Carole vandaan komt.
Een deel van de hemel is een prachtig ingetogen boek waarin diverse thema’s voorbijkomen. De kracht van herinneringen bijvoorbeeld, maar ook het gekleurde beeld op de werkelijkheid dat iedereen heeft. Iedereen vult voor zichzelf ontbrekende stukjes in, en die blijken niet altijd een juist beeld op te leveren. En de rol van familie daarbij. “Het toppunt van eenzaamheid is als niemand je herinneringen meer deelt… Als niemand je meer als kind heeft gekend, als niemand je verleden kent, je jeugd.” Het is die beschouwende kant én de manier waarop de personages vorm krijgen die Gallay typeren en tot een origineel schrijfster maken.