Fotoverslag en interview Paulien Cornelisse: “Ik weet niet of ik een schrijver ben die mensen iets wil leren”
Paulien Cornelisse was op donderdagmiddag 19 mei in de bibliotheek van bol.com aanwezig om te vertellen over haar nieuwe boek De verwarde cavia. In gesprek met Janneke Siebelink (redacteur boeken bij bol.com) vertelt Cornelisse over haar fascinatie voor taal, het kantoorleven en het zelf uitgeven van haar boek.
Taal
De fraai vormgegeven boekenkast in de bibliotheek van bol.com, vol exemplaren van De verwarde cavia, vormt de achtergrond voor het interview met Paulien Cornelisse. Ze is bij het grote lezerspubliek vooral bekend van haar bestseller Taal is zeg maar echt mijn ding en het vervolg En dan nog iets. De verwarde cavia is haar eerste boek dat niet direct over taal gaat. Toch kan ze haar fascinatie voor taal onmogelijk verbergen. Volgens Cornelisse zegt taal iets over hoe mensen in elkaar zitten; iets wat je alleen hoort als je luistert naar wat mensen zeggen.
De verwarde cavia
‘Eindelijk! Een boek over een cavia die op kantoor werkt!’, zo staat op de achterflap te lezen. Schoorvoetend geeft Cornelisse toe dat de elevator pitch voor De verwarde cavia zo ongeveer bestond uit deze zinnen en ze vurige hoopte dat het zou aanslaan bij boekverkopers en lezers. De keuze om de hoofdrol in het boek te laten vertolken door een cavia, was een bewuste. Eentje uit zelfbehoud. Had ze voor een mens als hoofdpersoon gekozen, dan had ze ongetwijfeld heel vaak de vraag gekregen of het boek autobiografisch is. Het antwoord is nee, al kent het boek autobiografische elementen, zoals het gesprek dat cavia heeft met een verpleegkundige over het verschil tussen obstipatie en constipatie.
Afwijkend van de precieze werkelijkheid, zo is Cornelisses schrijfstijl in De verwarde cavia misschien wel het beste te omschrijven. Een diepe boodschap vindt ze dan ook niet zo belangrijk in het boek; ze vraagt zich hardop af of ze een schrijfster is die mensen iets wil leren.
Inspiratie
Haar eigen korte kantoorcarrière heeft haar enige inspiratie gegeven voor de karakters in het boek. Ze werkte een zomer op een kantoor van ABN Amro, wat haar inspireerde om vooral een opleiding te gaan volgen. Ze leerde er wel dat het kantoorleven vergeleken kan worden met een soort microkosmos. Eentje waar ze zelf nooit meer naar wil terugkeren, ondanks de charmes die het natuurlijk ook heeft. Ze geniet teveel van de vrijheid om te schrijven waar en wanneer ze wil.
Zelf uitgeven
Die drang naar vrijheid komt ook terug in het feit dat Cornelisse De verwarde cavia zelf heeft uitgegeven. Ze geeft aan dat ze vooral nieuwsgierig was naar hoe dat hele proces van een boek uitgegeven nu precies gaat, om er niet veel later aan toe te voegen dat ze het ook wel heel fijn vond om alles zelf te kunnen beslissen. Zo kon ze de kaft in een speciaal soort materiaal laten maken, bijvoorbeeld. Maar ze moest ook zelf voor alle publiciteit zorgen en boekhandels overtuigen haar boek in te kopen. Dat vond ze een nadeel, verlegen als ze is. Maar het is haar toch maar mooi gelukt!
Net zoals de kaften van haar vorige twee boeken, tekende ze ook de voorkant van De verwarde cavia. Het resultaat is geheel anders dan de anatomie van een echte cavia, namelijk mét staart. Wat volgens Cornelisse bewijst dat ze echt helemaal niets van cavia’s weet. Al zijn cavialiefhebbers desondanks erg positief over het boek en de extra publiciteit voor het geliefde huisdier, vertrouwt ze ons toe. Het maakt het boek alleen maar des te persoonlijker.
Of er een deel twee komt weet Cornelisse nog niet. Ze moet er maar net de inspiratie voor krijgen. Dat klinkt allemaal erg onzeker; ik hoop stiekem dat het toch ooit zover komt!
Hapjes en drankjes
Tot slot konden de aanwezigen genieten van heerlijke hapjes en drankjes, om vervolgens op de foto te gaan met Cornelisse en De verwarde cavia te laten signeren (met unieke caviastempel!). Dat laatste deed ik natuurlijk ook voor één van jullie. Er komt dus weer een winactie aan….