Met zijn eerste roman voor volwassenen ‘Silver Linings Playbook’ brak Matthew Quick door bij het grote publiek. Het boek werd verfilmd, en inmiddels zijn ook enkele van zijn young-adultboeken aan een verfilming toe. Zijn tweede roman is Het geluk, hier en nu, een licht-komisch boek met kleurrijke hoofdpersonen. De uitgeverij prijst het boek aan met ‘Voor de lezers van Het Rosie Project’, en daar hebben ze gelijk in, hoewel de roman niet helemaal het niveau van dat boek haalt.
Bartholomew Neil blijft na het overlijden van zijn moeder alleen achter. Tussen de kleding van zijn moeder vindt hij een fondsenwervingsbrief van Richard Gere, haar favoriete acteur. Hij besluit hem een brief terug te sturen, en het blijft niet bij een brief. In feite bestaat de hele roman uit achtereenvolgende brieven die Bartholomew aan de acteur schrijft, daarbij Richard Gere gebruikend als een soort vertrouweling, een steunpilaar waaraan het hem in het echte leven ontbreekt.
Want Bartholomew is dan wel slim, hij is sociaal niet helemaal zoals ieder ander. De diagnose wordt niet gesteld, maar het lijkt veel op een vorm van autisme – net zoals de hoofdpersoon van Het Rosie Project. Bartholomew is wel oud en wijs genoeg om alleen te blijven wonen in het huis van zijn moeder. De pastoor zorgt voor een jonge sociaal werkster die hem begeleidt in zijn rouwproces en hem stimuleert om leeftijdsgenoten op te zoeken.
Hij heeft geen vrienden, maar er is wel iemand op wie hij een oogje heeft: het Bibliotheekmeisje. Toevalligerwijs komt hij in contact met haar broer, tijdens een groepstherapie – waarbij de groep uit twee personen bestaat. Deze Max wordt zijn grote en enige vriend, tot van de ene op de andere dag ineens pastoor McNamee op zijn stoep staat. Hij heeft zijn geloof verloren en is uitgetreden als pastoor. McNamee kon het vroeger goed met Bartholomews moeder vinden, en wordt als een soort vaderfiguur voor hem. Bovendien belooft hij hem dat hij hem in contact zal brengen met zijn echte vader. Maar daarvoor moeten ze op reis, naar Canada. En zo wordt het boek een soort roadmovie, met als altijd aanwezige de geest van Richard Gere, die Bartholomew met raad en daad bijstaat.
Het geluk, hier en nu is een vlotgeschreven en geestige feelgood-roman, met een boodschap die er soms misschien wat te dik bovenop ligt. Ieder nadeel heeft zijn voordeel, of om het in lijn van het boek te zeggen, ieder ongeluk in je leven betekent misschien het geluk van iemand anders. Je meer focussen op dat geluk verrijkt je leven.
De personages zijn de grote kracht van deze roman. Ze worden mooi geschetst, waarbij de hoofdpersoon het meeste indruk maakt. De (iets te) veelvuldig vloekende bijpersoon Max is nog het minst sterk, en wat teveel clichématig beschreven. Bartholomew daarentegen is een gevoelige jongen, die bevestigd wordt in zijn sociale onvermogen door ‘het mannetje in zijn buik’. “Ik voelde dat het kleine mannetje in mijn buik me uitlachte. Hij rolde heen en weer en de tranen stroomden over zijn wangen van het lachen omdat ik het zo gruwelijk verprutste.” Het zijn dat soort beschrijvingen die ervoor zorgen dat Het geluk, hier en nu nog even blijft hangen, ook als je de laatste pagina hebt omgeslagen.