RecensiesThrillers

Recensie: Het genootschap, Ruth Rendell

De Britse auteur Ruth Rendell is een van de meest productieve misdaadschrijfsters van de laatste eeuw. Met Het genootschap schreef de 83-jarige Rendell inmiddels haar 62e boek. Ze heeft blijkbaar, net als de hoofdpersoon van haar serie over inspecteur Wexford, weinig zin om met pensioen te gaan. Haar nieuwste boek is een op zichzelf staand boek, over een welgestelde buurt in Londen, waar op een dag een bekende televisie-acteur spoorloos verdwijnt.

De bewoners van Hexam Place zijn in twee duidelijke groepen te onderscheiden. De mensen die een huis bezitten of huren, en de mensen die voor hen werken. De grote, luxe landhuizen in de straat bieden onderdak aan mensen van stand, waaronder een lid van het Britse parlement, een ‘prinses’, en diverse families met oud geld. Voor die rijke mensen werken kindermeisjes, schoonmaaksters, au pairs en chauffeurs. En een tuinman, Dex, die een wat duister verleden blijkt te hebben.

Een van hen neemt het initiatief om uit solidariteit met elkaar een ‘genootschap’ op te richten, een soort vakbond van het personeel van Hexam Place. Samen zullen ze regelmatige vergaderingen beleggen waarop belangrijke zaken uit het dagelijkse leven worden behandeld. Zoals bijvoorbeeld het feit dat er overal zakjes met hondendrollen in de straat liggen. Samen staan ze sterk, en schrijven ze brieven er over naar de deelraad en kranten. Het krijgt de naam Genootschap van de Heilige Zita, naar de beschermheilige van het huispersoneel.

Op een dag valt er een dode in het uiterlijk zo rustige buurtje. En dat zorgt er voor dat de levens van beide groepen onherroepelijk met elkaar vermengd zullen worden. Met name die van de Spaanse au pair Montserrat en Preston Still, de vader van het gezin waar ze werkt. Want achter alle schone schijn van rijkdom en klasse sluimeren allerlei problemen onder het oppervlakte. Waarom laat Montserrat zo af en toe bijvoorbeeld de bekende acteur Rad Sothern heimelijk bij hen naar binnen glippen, nadat die een bezoekje aan zijn oudtante, hun buurvrouw prinses Susan Hapsburg heeft gebracht?

Het genootschap is geen klassieke whodunnit, aangezien het vanaf het begin duidelijk is hoe de zaken er voor staan. Eerder een psychologische misdaadroman waarin de relaties van de hoofdpersonen centraal staan. Ruth Rendell beschrijft met verve hoe de personeelsleden en hun bazen met elkaar omgaan, hoe ze naar elkaar kijken.

Het plot krijgt langzaam vorm, en een centrale verteller ontbreekt. Je ziet door de ogen van verschillende personages hoe de gebeurtenissen zich ontwikkelen en welke invloed ze hebben op hun levens. De roman blinkt uit in de beschrijvingen van de hoofdpersonen. Met slechts enkele woorden schetst de auteur een treffend beeld, van bijvoorbeeld de stijve Preston Still tot de glurende mejuffrouw Grieves, het rouwende kindermeisje Rabia, de ambitieuze chauffeur Henry. En dan is er nog de wat angstaanjagende figuur Dex, die gelooft dat zijn telefoon een god is, die hem antwoordt als hij willekeurige getallen intoetst. Prachtig en subtiel beeld van de nog altijd bestaande klassenmaatschappij, en hoe een gebroken trapleuning sociale verschillen overhoop kan gooien.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *