Ingewikkelde familierelaties, samengestelde gezinnen, liefdes uit het verleden die ineens weer de hoek om komen kijken, het zijn voor schrijfster Maggie O’Farrell dankbare onderwerpen om over te schrijven. Haar romans zijn zoals de menselijke relaties waarover ze schrijft: chaotisch, soms onverklaarbaar door elkaar heenlopend, onafgebakend, niet te definiëren. Haar nieuwste roman, Hier moet het zijn, is een complex mozaïek van de liefde.
Tijdens een autorit hoort hoofdpersoon Daniel ineens een stem die hij twintig jaar geleden voor het laatst hoorde. Met die stem opent zich een vakkundig dichtgestopt luik naar het verleden. Op het eerste gezicht had hij het voor elkaar, getrouwd met de liefde van zijn leven, een gezin, een mooi afgelegen huis in Ierland, een goede baan aan een universiteit. Maar gaandeweg kom je erachter dat Daniel, zoals iedereen, een verleden heeft. Maar zijn verleden is nog net wat gecompliceerder dan bij de meesten van ons. Na de onverwachte confrontatie met zijn verleden zoekt Daniel, als hij voor de verjaardag van zijn vader naar de VS terugkeert, twee kinderen uit een eerder huwelijk op. Kinderen die hij al jarenlang niet gezien heeft. En dat weerzien roept nieuwe emoties op die hem ertoe aanzetten nog dieper in zijn verleden te graven.
De zoektocht naar schimmen uit het verleden roept echter ook vragen op bij zijn huidige vrouw, die zelf ook een roerig verleden heeft. Door het gedrag van Daniel komt ook haar leven op zijn kop te staan. Hun huwelijk belandt in een crisis, die niet onopgemerkt blijft voor hun kinderen.
In vrij korte hoofdstukken beschrijft de auteur de levens van de diverse personages in deze roman. Deze episodes wisselen ook steeds in tijd en vertelperspectief, zodat je vanuit verschillende gezichtspunten een blik krijgt op het leven, de achtergrond en de keuzes van Daniel en de mensen om hem heen. Centraal staan de liefdesrelaties van de hoofdpersonen, en vooral in het geval van Daniel zijn dat er veel. Zijn leven is niet per se dat van een rolmodel, en veel van de keuzes die hij maakt zijn wat minder makkelijk te begrijpen, vanaf de zijlijn. Toch weet Maggie O’Farrell ervoor te zorgen dat het leven van Daniel je raakt. Door alle slechte keuzes heen ontstaat het beeld van een kwetsbare man die uiteindelijk lering trekt uit de manier waarop zijn leven impact heeft op levens om hem heen.
Hoewel de thema’s en vertelstijl grotendeels vergelijkbaar zijn met eerdere romans, zoals bijvoorbeeld het sterke Als de regen niet valt, is de uitwerking iets minder geslaagd. Het verhaal zelf is minder meeslepend, het leven van Daniel iets te vol, te veel van het goede en daardoor ook minder goed voorstelbaar. Overspel, scheidingen, drugs, drank, verbroken vriendschappen, het lijkt niet op te houden. Als de auteur zich iets had ingehouden, was hier ongetwijfeld nog een betere roman uitgekomen. Nu blijft het een boek voor de fans van deze auteur, maar ook niet veel meer.