RecensiesRomans

Recensie: De acht bergen, Paolo Cognetti

Er zijn in de bergen drie soorten mensen, zo krijgen we mee in Paolo Cognetti’s mooie roman over vriendschap en gezinsbanden. Je hebt mensen die in de lagere bosrijke gedeeltes op hun plek zijn, je hebt er die het liefst op de alpenweides net boven de boomgrens verblijven en je hebt de hoogvliegers voor wie het niet rotsachtig en hoog genoeg kan.

Centraal in het verhaal staat Pietro, die opgroeit in Milaan, in het gezin van een autoritaire vader en een meegaande moeder. Jaarlijks trekken ze naar Grana, een piepklein dorp in de Alpen. Daar maakt Pietro kennis met Bruno, een jongen uit de buurt, uit de bergen. Natuurlijk voelt de stadse Pietro zich aangetrokken tot de ondernemende Bruno, en samen verkennen ze de bergen. Ook de vader komt tot bloei in zijn geliefde omgeving en maakt er, meestal alleen, de langste en uitdagendste bergtochten.

Wanneer de vader Pietro op een keer meeneemt op een van zijn tochten, komen de verschillen tussen vader en zoon scherp aan het licht. Voor de vader is het leven nooit goed genoeg, is er altijd de drang om hoger te komen, harder te lopen, meer toppen te beklimmen. Geen tijd nemen om de omgeving in je op te nemen, het lijkt puur om de prestatie te gaan. Voor zijn zoon toont hij weinig empathie, op het eerste gezicht.

Gaandeweg groeien de twee dan ook onvermijdelijk uit elkaar, tot Pietro, eenmaal op middelbare leeftijd, op een dag een telefoontje krijgt dat zijn vader is overleden. Het gebeurde plotseling op de snelweg, alleen in zijn auto, met nog net genoeg bewustzijn om de auto netjes aan de kant te parkeren. Snelheid, beweging, nooit rust nemen, dat breekt iedereen op een keer op. Inmiddels is Pietro ook al jarenlang vervreemd van zijn jeugdvriend Bruno. De verbazing is er dan ook wanneer blijkt dat zijn vader een stukje grond heeft nagelaten aan Pietro, hoog in de bergen. Met als opdracht voor Bruno om er een huis te bouwen. Zo komen de twee jeugdvrienden weer bij elkaar, en wordt Pietro weer teruggelokt naar de bergen uit zijn verleden.

Bij het opgroeien en ouder worden komen er in ieder leven onvermijdelijk vragen naar boven over vroeger, over de relatie tussen je ouders, over vrienden die je misschien uit het oog verloren bent of met wie je juist de banden probeert aan te halen. Je rol in die relaties zegt veel over hoe je zelf in het leven staat, zien we ook bij Pietro en Bruno. Beiden zijn ergens naar op zoek, en allebei vinden ze het ergens anders. Pietro in het vele rondreizen en beklimmen van bergen in alle hoeken van de wereld, Bruno zoekt het in de bergen waar hij opgroeide. En net als bij wandelingen in de bergen, lijkt het in de roman uiteindelijk niet de bestemming te zijn die telt, maar eerder de reis zelf. Want in de bergen is, net als in het leven, alles constant in beweging en zal alles ook eenmaal weer uitgewist worden, zoals de hutjes die langzaam weer overwonnen worden door de invloed van de bergen.

De zorgvuldig opgebouwde roman De acht bergen neemt je mee naar het schitterende landschap van het Italiaanse hooggebergte. Je wordt tijdens het lezen geregeld aangezet tot reflectie over je eigen leven. Waar op de berg en in welk berggebied bevind jij je op dit moment? De auteur weet te boeien door de beschrijvingen van de bergen en het landschap, maar eveneens door zijn observaties over vriendschap en ouder-relaties. Een echte mustread voor liefhebbers van bergen.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *