RecensiesRomans

Recensie: De boekenapotheek aan de Seine, Nina George

De Duitse schrijver en journalist Nina George kun je gerust een allesschrijver noemen: ze schreef enkele romans, een thriller en onder pseudoniem een aantal non-fictieboeken over seks. Met De boekenapotheek aan de Seine (originele titel Das Lavendelzimmer) schreef ze een romantisch verhaal dat zich in Frankrijk afspeelt. Het boek ging in Duitsland vaak over de toonbank, er werden meer dan 170.000 exemplaren van verkocht.

Jean Perdu is boekhandelaar in Parijs. En niet zo maar een, hij heeft een boekenboot die afgemeerd ligt aan de Seine en waar hij als een apotheker boeken verkoopt. Voor elke kwaal vindt hij het juiste boek. Voel je je onbegrepen, lees dan Kafka. Heb je liefdesverdriet, dan biedt Het spel der tronen van George Martin uitkomst. Maar alleen voor zijn eigen ongelukkigheid weet hij geen boek te verzinnen. Jean worstelt al ruim 20 jaar met een liefde die hem van de ene op de andere dag in de steek liet. Hij had Manon ooit ontmoet tijdens een treinreis. Ze kwam uit de Provence, om in Parijs te studeren. Tijdens haar studententijd waren beiden een stel, maar Manon had altijd aangegeven dat ze naar haar verloofde in Zuid-Frankrijk zou terugkeren.

Midden in de nacht was ze verdwenen, met achterlating van een brief. Die brief had Jean nooit durven openen, maar hem weggestopt in een tafel, de deur van de kamer dichtgedaan en deze kamer nooit meer geopend. Twintig jaar later ontspint zich een romance tussen Jean en zijn nieuwe buurvrouw, Catherine. Zij ontdekt de brief en dwingt Jean deze te openen. Dan blijkt dat Manon destijds heel andere redenen had om Jean in de steek te laten. Die openbaring zorgt ervoor dat Jean de trossen van zijn boekenboot losgooit en zijn leven in eigen hand neemt. Hij vaart over de Franse binnenwateren in de richting van het zuiden, om in het reine te komen met het verleden en voor eens en voor altijd afscheid te kunnen nemen van zijn grote liefde Manon.

Door de ogen van Jean Perdu krijgen we een blik op de Franse binnenlanden vanaf het water. Het road-trip-element (of eigenlijk boot-trip) doet af en toe wel wat vaag denken aan De 100-jarige man, hoewel het nergens zo komisch wordt. Tussen de regels door vind je ook de invloed van de verhalen van de Provençaalse schrijver Marcel Pagnol terug, neem alleen de naam van het personage Manon al. Ook de beeldende omschrijvingen van kleuren, geuren en smaken zijn hierop terug te voeren.

Het begin van De boekenapotheek aan de Seine is sterk geschreven en origineel. Met enkele pakkende dialogen en karakteriserende omschrijvingen van personages word je het verhaal ingezogen. Helaas ontspoort het boek halverwege geregeld, zowel in het plot als in de stijl. Met een zin als “De storm in haar blik was van zilverige levendigheid tot een verblekend beeld van overgave geworden.” kun je misschien nog wegkomen als schrijver. Maar met een onbegrijpelijk “En bij Max explodeerde in de geheime tuin van zijn fantasie een kleine zaadbom.” heb je als lezer toch werkelijk geen idee wat je je daar precies bij moet voorstellen.

Tussen al de kitscherige zinnen uit de tweede helft van het boek zit af en toe een wat beter geslaagde: “Al die mensen uit ons leven. Zij zijn de rivieren die de zee van onze ziel voeden. Als wij ons hen niet willen herinneren, zal ook de zee opdrogen.” Maar over het algemeen is bij Nina George de romantiek belangrijker dan realisme, en dat doet heel wat af aan deze zomerse roman.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *